Het daghet in den oosten, Het lichtet overal; Hoe luttel weet mijn liefken Och waer ick henen sal. Och warent al mijn vrienden Dat mijn vianden sijn, Ick voerde u uten lande, Mijn lief, mijn minnekijn!" "Dats waer soudi mi voeren, Stout ridder wel gemeyt? Ic ligge in mijns liefs armkens Met grooter waerdicheyt." "Lichdy in uws liefs armen? Bilo! ghi en secht niet waer. Gaet henen ter linden groene, Versleghen so leyt hi daer." Tmeysken nam haren mantel Ende si ghinc enen ganck Al totter linde groene, Daer si den dooden vant. "Och lichdy hier verslaghen, Versmoort in al u bloet! Dat heeft gedaen uw roemen Ende uwen hooghen moet. Och lichdy hier verslaghen Die mi te troosten plach! Wat hebdy mi ghelaten So menighen droeven dach." Tmeysken nam haren mantel Ende si ginck enen ganck Al voor haers vaders poorte Die si ontsloten vant. "Och is hier eenich heere Oft eenich edel man, Die mi mijnen dooden Begraven helpen can?" Die heeren sweghen stille, Si en maecten gheen gheluyt; Dat meisken keerde haer omme, Si ghinc al weenende uut. Si nam hem in haren armen Si custe hem voor den mont In eender corter wijlen Tot also menegher stont. Met sinen blanken swaerde Dat si die aerde op groef Met haer sneewitten armen Ten grave dat si hem droech. "Nu wil ic mi gaen begeven In een cleyn cloosterkijn Ende draghen swarte wijlen Ende worden een nonnekijn." Met hare claerder stemme Die misse dat si sanck, Met haer sneewitten handen Dat si dat belleken clanck.

• story