Evaluatie:
Het hotel is mooi ingericht, ik maak veel foto’s van de diverse kunstvoorwerpen die ze leuk hebben opgesteld.
De directe omgeving heeft veel druk verkeer, de straat oversteken is nog een hele kunst.
Met al dat verkeer is de luchtkwaliteit buiten heel slecht, wandelen in de spits is gewoond ongezond, de auto’s staan dan in de file terwijl de brommers er om heen voorbijflitsen.
Er gaat van alles mee op zo’n brommer: een hooiberg, een compleet gezin (inclusief baby in de armen van moeder achterop en peuter zonder helm bij vader voorop).
Internetten per WIFI gaat wisselvallig, foto’s uploaden lukt niet altijd en bloggen gaat traag, maar dit alles is better dan slakkenpost.
Taal is wel een dingetje, mijn Maleis is roestig: ik versta het wel tenzij ze snel in dialect spreken, maar ik weer niet zo snel de juiste zinnen te produceren.
Als ik met mijn rugzak wandel voel ik me wel een toerist, vooral als ik onderweg veel foto’s maak.
Met vreemde ogen zie ik scenes die me verbazen:
Een man die in een doorzichtig plastic regenpak gymnastiek staat te doen in de hitte; toen ik hem vroeg naar de reden, vertelde hij dat hij dit deed om fit te worden. Bizar!
Deze periode in Bandung had ik zeker nodig om te acclimatiseren: tijdsverschil, temperature, drukte, taal, codes…
Vanavond zie ik mijn oom (de laatst levende broer van mijn vader) en zijn dochter.
Dreamquest 