Tag: portal

Jaarwisseling 2014/2015

Jaarwisseling 2014/2015


Samen met twee vriendinnen een eindejaars-ritueel gedaan:
Elkaar smudgen, met salie de cirkel getrokken, de helpers aangeroepen op de kwartieren, daarna de trancereis ingeleid met ratel en gezang.

  • Wat wil ik achterlaten in het oude jaar?
  • Wat wil ik meenemen naar het nieuwe jaar?
  • Wat wil ik verwelkomen in het nieuwe jaar?

poortDeze keer geeft mijn inwijdingsschilderij me de toegang tot de middenwereld, hier zie ik beelden van concrete situaties.
Wat ik in het oude jaar wil achterlaten, zijn de ‘jonkvrouwen in nood’ die ik als ‘ridder op het witte paard’ zonodig moet gaan redden.
Wat ik met me wil meenemen, het nieuwe jaar in, zijn de lessen die ik leerde over ‘trouw zijn aan mezelf’
Wat ik in het nieuwe jaar wil verwelkomen:
nieuwe kansen, nieuwe ontmoetingen, nieuwe hartsverbindingen.

Als het weer tijd wordt om terug te gaan, verzamel ik weer iedereen voor de terugreis naar de alledaagse werkelijkheid.
Bij napraten blijkt, dat we alledrie in de middenwereld verbleven!

De tijd was omgevlogen, het was al snel het moment om het nieuwe jaar in te luiden!

Oud en Nieuw: terugblik 2010, vooruitblik 2011


Mijlpalen in 2010:

De  40 dagen rouw na het overlijden van mijn vader afgerond met een samenzijn,

Het  plaatsen van de urn van mijn vader in zijn graf.

De vaste hulp van mijn moeder overlijdt in het eerste kwartaal, het wordt steeds duidelijker dat ons traditionele mantelzorgsysteem zo niet veel langer verder kan.

Met mijn geliefde de  qabbalistische sabbat gevierd, dat maakte veel duidelijk mbt de overeenkomsten en verschillen van onze visie op relatie.

Ik ontvang het reisgeschenk, een reizend schilderij dat mij een maandlang inspireert, waarna het weer verder reist.

Als bezemer de weg vrijgemaakt voor de processie naar de Tempel van de Godin, grote schoonmaak in de drie werelden.

Na het afscheid van het reisschilderij, miste ik die specifieke inspiratie, en vraag ik om een nieuwe; ik ontvang mijn  inwijdingsschilderij die voor onbeperkte tijd mijn inspiratiebron mag zijn.

In het laatste kwartaal van dit jaar kan mijn moeder verhuizen naar het bejaardentehuis, dat is een behoorlijke klus voor ons allemaal!
Mijn reismaatje komt weer op mijn levenspad en helpt mij met deze onderneming.

In mijn wijk ontstaan nieuwe creatieve impulsen (verhalenmiddagen, kunstprojecten) waar ik graag contact mee maak en aan wil meewerken.

Mijn oudste dochter wordt gevraagd door haar vriendje, ze zijn verloofd met midwinters volle maan!
Ik moet heel erg wennen aan het idee, weer een mijlpaal in het loslaten van mijn dochter.

De uitvaart van de vader van mijn hartsvriendin, brengt me ook weer in contact met mijn eigen verdriet.

Terugblikkend op 2010 zie ik de volgende thema’s :
de Dood: einde van het oude, begin van het nieuwe.|
de Liefde: verbonden in vrijheid, vrij in verbinding, , poly-amorie in de praktijk ervaren.

Vooruitblik op 2011

Er komen reorganisaties op mijn werkplek, ik neem nieuwe taken en projecten aan, spannend!
Ik wil me openstellen voor nieuwe ervaringen op het gebied van werk, relaties, creativiteit!

 

 

QUI, mijn inwijdingsschilderij: abracadabra

QUI, mijn inwijdingsschilderij: abracadabra


Wanneer ik de tekstfragmenten verder ga duiden, kom ik op de volgende parafrase:
lange tijd hield ikzelf mijn deur dicht, en vroeg ik me wanhopig af: wanneer komt er iemand binnen?
totdat ik de goddelijke inspiratie kon toelaten in mijn hart:
genieten
tantra
diepzielduiken
doorzetten
inzicht:
ik ben menselijk
compleet met strijd en overwinning
diepzielduiken, hartscontact
mezelf overwinnend
ik kies ervoor om mijn inspiratie door te geven:
kijk, zo is het om mens te zijn!
alles overwinnend
liefde
onvoorwaardelijk
SUCCES!

QUI, mijn inwijdingsschilderij: (potjes)latijn

QUI, mijn inwijdingsschilderij: (potjes)latijn


Ik zie diverse latijnse citaten, nu probeer ik met behulp van internet te duiden:

“Decaedes… Scientia interrogatio quis quis apertus meus ”
– tientallen jaren vroeg mijn rede: wie, wie opent mij?

“Et ferre tuus (locative case) dei klavia et tuus cordis”
– en laat je dragen door gods klanken en je hart

“Licet esse beatus”
-het is OK om te genieten

“Ars amandi”
– tantra

“Alta mente repostum”
– diep verborgen in mijn ziel

“Constantia et labore”
– doorzetten en doorpakken

“Felix, qui potuit rerum cognoscere causas”
– gelukkig degene die de oorzaken van dingen heeft kunnen leren kennen

“Homo sum,humani nil a me alienum puto”
– ik ben mens, niets menselijk is me vreemd

“Luctor et emergo”
– ik worstel en kom boven

“Alta mente repostum ab imo pectore”
– diep verborgen in de ziel, uit de grond van het hart

“Bis vincit qui ce vincit”
– wie zichzelf overwint, wint dubbel

“Ite et docete”

“Ecce Homo”
– ziet de mens

“Vincit Omnia”
– alles overwinnend

“Amor”
– tantra

“Absque ulla conditione”
– onvoorwaardelijk

“vincit vincit vincit”
– succes succes succes

QUI, mijn inwijdingsschilderij: De Toren, zuiveren en offeren.

QUI, mijn inwijdingsschilderij: De Toren, zuiveren en offeren.


Droom
Ik ben aanwezig bij een groepsritueel.
In mijn rechterhand houd ik een lange witte veer (ongeveer een meter lang).
Omdat ik reeds eerder hielp, word ik opgeroepen om weer te helpen in het ritueel:
Lucia moet ritueel gewassen worden, dat doe ik door haar met rozenwater te besprenkelen.
…
Twee vrouwen brengen het Offer: ze springen van het hoge gebouw (De Toren?) in het water.

QUI, mijn inwijdingsschilderij: Leeuw

QUI, mijn inwijdingsschilderij: Leeuw


Ik was op een workshop-weekeind van Lez Dreamwaker.
Er werden verschillende verhalen verteld.
Ik had al een verhaal verteld over mijn inwijdingsschilderij, en was uitgenodigd voor een volgende sessie.
Ik wist nog niet waarover het zou gaan, maar zwaaide met mijn houten zwaard en wist dat ik wilde vertellen over mijn liefde voor Yvonne in 1998.
…
In de pauze ontmoet ik Leeuw (Aslan?), hij spuugde een klont hartvormig ‘iets’ uit waarop hij had gekauwd (haarbal, gras?), ik pakte het op, het voelde droog aan, ik nam het in mijn rechterhand en hield het bij mijn hart.
…
Mijn sessie ging niet door (te weinig aanmeldingen), dus hielp ik Lez met de vaat (theekopjes afwassen en opruimen).
Hij vertelde dat hij een reis had gemaakt, driehoek tussen steden, met een belangrijke pauze in California waar hij zijn dialect weer kon spreken.
Hij vertelde dat hij tijdens sessies lette op de energie van de deelnemers, als hij zag dat iemand een moment van diepe concentratie/trance had, zou die uitgenodigd worden om te spreken.

QUI, mijn inwijdingsschilderij: de magische kast

QUI, mijn inwijdingsschilderij: de magische kast


Onlangs keek ik naar het eerste deel van Narnia the Lion, the Witch and the Wardrobe en besefte hoe dun de sluier tussen de werelden kan zijn!
Ik kijk naar mijn schilderij en zie een kast met vele geheime lades (zo ben ikzelf ooit beschreven door vrienden).

Afgelopen zondag ontmantelde ik een IKEA-Granemo vitrinekast (ondertussen om begrijpelijke redenen niet meer in de collectie van de fabrikant) in het huis van mijn ouders om te verhuizen naar mijn huis; toen ik de puzzelstukken in mijn woonkamer zag, dacht ik: ik lijk wel gek, waar ben ik aan begonnen, notabene een IKEA kast uitelkaar halen om straks inelkaar te zetten?

Die nacht sliep ik weer in de woonkamer dichtbij mijn schilderij, en kreeg ik een heldere droom.
Misschien was die meegekomen met de kast, en ontsnapt uit de Droomtijd….

—————————————————————————————————————-

DROOM:

Uitvaart van mijn vader vindt plaats in de open lucht op een groot terrein (Openlucht Museum, Stichting Heilige Land, Archeon, Land van Ooit, of zoiets).

De ceremonie begint: “Alle mobieltjes uit svp”

Ik zie mijn oudste hartsvriendin en vraag haar bij me te staan, ik heb haar steun nodig.

Een neef van mijn vader ‘aspecteerde‘ hem door in woord en gebaar even hem te ‘zijn’, compleet met mimiek en spraak, de manier waarop hij keek, zijn hoofd hield, zijn manier van spreken.
Hij keek met liefde met mijn moeder, ze wisselden hun trouwringen uit en plaatsen het aan hun rechterduim, en drukten hun ringen tegen elkaar aan.

Ze toonden een hologram van de laatste momenten van mijn vader (zoals die ook had kunnen gebeuren in de dagelijkse werkelijkheid): Hij is bezig met een preekvoorbereiding thuis, zegt tegen mijn moeder dat hij moe is en wilt slapen; hij legt zijn hoofd in haar schoot en ontslaapt.

…..Diverse toespraken van verschillende mensen die ik  niet heb onthouden….

Een opname met de stem van mijn vader die mij benoemt tot zijn opvolger!

Dan is het mijn beurt om te spreken….

……langzamerhand kom ik in de staat van halfwaak/halfslaap….

”Ik wil hem opvolgen. Misschien niet in de vorm en de stijl die hij voor ogen had, maar wel in zijn geest”

….het laatste stuk maak ik af in wakende staat…

“Ik zal het woord doen als Spreker voor de Doden, hun diepste gevoelens verwoorden: pijn, verdriet, woede, angst, vreugde, passie.
Mijn vader heeft bij zijn emeritaats-toespraak verteld hoe krachtig hij zijn roeping ervaarde, en tegelijkertijd worstelde hij met het gegeven dat hij zijn gezin verwaarloosde.
Bij die toespraak kon ik echt zijn worsteling ervaren en respecteren.
Dat heeft heel veel genezing gebracht in mijn hart, waardoor de pijn van onze verbroken en verstoorde relatie beetje bij beetje werd geheeld

 

QUI, mijn inwijdingsschilderij: Calavera

QUI, mijn inwijdingsschilderij: Calavera


Mijn inwijdings-schilderij ervaar ik als moeilijk toegankelijk, het heeft meerdere verhullende sluiers, en ook nog krachtige Wachters.
Herinneringen:
Ik was de eerste kleinzoon van mijn grootouders, daardoor had ik een speciale band met mijn grootvader.
Op mijn vierde overleed mijn grootvader, ik herinner me nog dat ik als kind op de rechter arm van een tante gedragen werd naar de kamer waar hij lag; grootmoeder zat aan zijn linkerkant te weeklagen.
Volgens mij ben ik destijds niet meegenomen naar de uitvaart, maar omdat mijn moeder de begrafenisdeun wel eens neuriede weet ik dat Chopin’s marche funebre was gespeeld.
Jarenlang heb ik nachtmerries gehad van schedels en geraamtes. Vooral de laatsten wachtten me op in de diepten van de diepe slaap.
Die angsten ben ik pas kwijtgeraakt na de inwijdingsrituelen van het eerste padvinders zomerkamp.
We moesten een voor een door het donker lopen, de route was aangegeven door fakkels op lange afstanden.
Ik ging als eerste, en wist dat ik onderweg schrikmomenten kon verwachten.

Door een onduidelijkheid in de markering van fakkels, schijn ik een stuk afgesneden te hebben en daardoor wat schrikmomenten ontlopen te hebben, maar onderweg moest ik wel mijn angsten voor het donker onder ogen zien.
Aan het einde van deze inwijding was ik mijn angst grotendeels kwijt, daarna had ik telkens bij angstige momenten de herinnering dat ik de ergste angst onder ogen had gezien!
Bij het kijken naar dit schilderij word ik opnieuw geconfronteerd met Calavera de Schedel, de Wachter op de Drempel.
Er is een barriere aan sluiers opgeworpen, een rookgordijn van spreuken en symbolen.
Als ik er te lang naar zou blijven kijken, zou ik gehypnotiseerd raken, verlamd.
Ik loop door en begin weer te schrijven…