Dit jaar kwam  de neopaganistische variant van het beltane-thema duidelijk op mijn pad: het vieren van het begin van de zomer, de vereniging van mannelijke en vrouwelijke energie.

Het begon met het oefenen van een  neo-tantra inwijding, waarbij dit thema aan bod kwam.

Persoonlijk beschouw ik dit soort oefeningen als een sacraal ritueel, waarbij de nodige zorgvuldigheid en integriteit verwacht wordt van alle deelnemers.
Ik zie onder ogen mijn eigen onzekerheden, blokkades, projecties.

Een paar dagen later deed ik mee aan een beltane-ritueel..

Het begon vrij standaard: het trekken van de cirkel, aanroepen van de kwartieren en bijbehorende helpers en beschermers, oprichten van de meiboom…
Een nieuwe toevoeging was het ritueel waarin de God en de Godin elkaar tegenkwamen: de saters renden achter de nymphen aan, daarna konden ze samen over het vuur springen.
Het was voor mij een bijzondere ervaring om dit thema uit te spelen, het wakkerde mijn levensvuur aan, om als sater te gaan jagen op een willige nymph.

Ook dit ritueel neem ik serieus, het is niet zomaar een spel. Ook hierbij kom ik vergelijkbare onzekerheden en blokkades tegen als in de neo-tantra.
Aan het einde van deze bijeenkomst vond ik het wel passen om wat mede te offeren aan Oude Eenoog en Genius Loci.

Terugkijkend, ervaar ik deze rituelen niet alleen maar als een feestje, maar ook hard werk op de momenten dat ik mezelf als kanaal aanbied aan de spirit van deze periode.

Ik ben dankbaar voor mijn oefenpartners van deze momenten:
Wat van jou is geef ik terug aan jou, wat van mij is neem ik weer mee voor mezelf.
Wat van harte gegeven is en ontvangen, is in vrije wil zonder enige verplichting gedaan.
Merry Meet, merry part, and merry meet again!