We gingen met een stel vriendin met de auto ruim twee uur rijden van Amsterdam naar Colijnsplaat, dat is een behoorlijke rit!

Nu ging het mij voornamelijk om de gezelligheid, voor het eerst weer samen op spirituele excursie met mijn uitwisselings-maatje en anderen.
Eerlijk gezegd heb ik niet zoveel met Nehalennia, er is te weinig overgebleven van haar overleveringen en tradities.

Gelukkig waren we met een leuk gezelschap, en was het mooi weer.

Het festival-terrein was kleinschalig: er waren een paar workshop-tenten, orakels (tarot, runen, en orakelkaarten) en stalletjes met de gebruikelijke hebbedingetjes (helaas kon ik niet pinnen, dus dat scheelde in de beurs).

De tempel van Nehalennia was een vrij eenvoudig replica naar Romeins model.

Haar beeld was in al haar eenvoud krachtig!

Het was jammer, dat de lokatie en het festival niet berekend was op de minder validen onder ons!

Bij het openingsritueel ervoer ik het meeste effect toen we met z’n allen deosil de cirkel liepen onder begeleiding van trommel en handgeklap.
Later realiseerde ik me dat dit me hielp om voor mezelf de beweging van het Rad der seizoenen extra te ervaren.

De workshop tar vond ik interessant,  ik had tot nog toe alleen met de sjamanen-drum nog nooit met dit instrument gewerkt, ik had graag gehoord wat hun ervaring was met het gebruiken van tar bij trance-rituelen

De mogelijkheid om nog twee andere workshops te doen heb ik maar voorbij laten gaan, toen vond ik het leuker om mijn reisgezellen weer te ontmoeten.

Bij een van de stalletjes liet ik een runenlegging doen, daar schreef ik eerder over.
Eerlijk gezegd had ik gehoopt op meer verdieping, een goed klankbord, fijne uitwisselingen met de andere bezoekers van dit gebeuren, maar zoals het liep had ik meer aan de verbinding van ons reisgezelschap.

De schemering viel snel in, we waren moe, dus besloten we om in plaats van naar het eindritueel, naar huis te gaan.

Overdenking over het thema van de herfst: “Wat mogen we meenemen de donkere periode van het jaar in en wat blijft achter?”

Wat mij betreft neem ik de vrienschappen van mijn reisgezelschap mee, onze uitwisselingen op niveau, de roep van de goden.
Wat laat ik achter? Het besef dat ik sommige paden al voldoende heb belopen, dat ik die niet meer hoef te herhalen.

 

Zie ook: Nehalennia festival 2019