In de Reclaiming-traditie wordt gesproken over ‘aspecteren’, dwz tot op zekere hoogte/diepte je laten overnemen door ‘dat andere’.

Afhankelijk van hoe ver je daarin wil/kan gaan, het is dus een kwestie van hoeveel controle je overgeeft.
In de ‘lichte’ trance voel je vaag die ‘aanwezigheid’ terwijl je de ‘normale wereld’ ook nog op de achtergrond ervaart, in de ‘diepe’ trance is de ‘normale wereld’ zo ver op de achtergrond dat je die niet meer waarneemt maar in de plaats daarvan de ‘andere wereld’, in die laatste variant kan het gebeuren dat ‘de ander’ jouw hele systeem helemaal overneemt.

Een extreme variant hiervan kan je zien bij de trances bij voudoun-priesteressen, waar de hele lichaamstaal wordt overgenomen door de karakteristieke bewegingen van ‘die ander’ .

In deze tradities wordt ‘bezetenheid’ of ‘het aspecteren’ gezien als dienstbaarheid aan de goden, iets in de trant van je lichaam uitlenen zodat de godheid kan spreken en handelen in de menselijke werkelijkheid.

In de Joods-christelijke traditie heeft de term ‘bezetenheid’ een slechte naam gekregen, omdat deze wordt geassocieerd met ‘bezetenheid door slechte geesten’.

In mijn visie beschouw ik de ‘goden’ als archetypes, die met enige voorzichtigheid benaderd moeten worden, dus ook in het ‘aspecteren’ of ‘bezetenheid’.

Voor alles is er een tijd en een plaats, je kan niet overal zomaar Dionysos ongebreideld aspecteren (om maar een voorbeeld te noemen).