Dit jaar getwijfeld, of ik wel wilde meegaan naar de katholieke paasviering.
Allerlei schandalen over kindermisbruik binnen katholieke gemeenschappen, die door de Kerk van hoog tot laag in de doofpot werden gehouden, terwijl homofielen de hostie worden gewijgerd.
Simonis zei: wir haben es nicht gewuesst.
En Rottweiler Ratzinger doet weinig moeite om de schuldigen op te sporen en beet te pakken.

Nogmaals gekeken naar de archetypische themas van Joods-christelijk pasen:
bevrijding, lijden-sterven-wedergeboorte.

Overeenkomsten gezocht met oudere archetypen.
Een sefardisch liedje legde voor mij de lijn tussen purim en pesach, een lijn tussen het verhaal van esther en het verhaal van exodus.
In de Sumerische mythos huwt Inanna/Ishtar de koning van het land, als haar minnaar sterft gaat ze de onderwereld in om hem te zoeken, ze wordt door de koningin van de onderwereld gevangen gezet en opgehangen, uiteindelijk keert ze weer in triom naar de bovenwereld.

In de paasdienst hoorde ik een interessante overdenking: de associatie van de opstanding met het recht op opstand tegen onrecht, expliciet werden de misstanden benoemd met betrekking tot kindermisbruik en discriminatie van homofielen.

Zou er toch hoop zijn op een nieuwe bevrijdingstheologie in de kerk?

De huidige paus heeft duidelijk het mandaat van de hemel verloren, wie zal hem van de troon stoten?

• story