Ik kijk naar het schilderij dat zelf een verhaal te vertellen heeft, een mooi verhaal dat mij stimuleert om mijn eigen verhaal te vertellen.

Vandaag was ik met mijn lief op de verhalenmiddag ‘hart op de tong’ en realiseerde mij opnieuw hoe belangrijk is dat mensen elkaar verhalen vertellen en ook luisteren naar elkaars verhaal. Persoonlijke verhalen uit de wijk maken het makkelijker om elkaars verhaal te herkennen. Verhalen van oude buurtbewoners geven de geschiedenis van de wijk door aan nieuwkomer, terwijl nieuwkomers vertellen hoe ze hun plek verwerven in de wijk.

Op deze manier verhalen uitwisselen met elkaar schept een band. Eenvoudige verhalen uit het dagelijkse leven, herkenbaar voor iedereen. In eigen woorden gesproken van hart tot hart.

Het ene verhaal roept het andere op, na een verhaal van iemand kan een ander zeggen ‘dit doet me denken aan die keer dat….’

En zo onstaat een raamvertelling, een weefsel van aaneengevlochten verhalen.

Mijn verhaal is een migrantenverhaal, hoe onze clan door de eeuwen heen vanuit het uiterste noorden van china zuidwaarts trok naar Java, om uiteindelijk in Nederland terecht te komen.

Het heeft vele jaren geduurd voordat ik het gevoel had dat ik me kon wortelen, maar sinds ik in deze buurt woon en mijn eigen tuintje bewerk heb ik eindelijk het gevoel dat ik me echt kan verbinden met dit land.

Door met mijn handen in deze aarde te wroeten, heb ik me verbonden met de plaatselijke natuur, door actief mee te doen aan buurt-evenementen verbind ik me met de gemeenschap van mensen in deze wijk.

• story