Naar aanleiding van een artikel palliatieve zorg, vroeg ik me af:
Hoe komt het dat ik helemaal niets wist van de moderne mogelijkheden toen mijn moeder aan het einde van haar levensweg kwam?
Ze was al jaren aan het kwakkelen, de ene na de andere heftige operatie had ze overleefd, ze herstelde telkens op bewonderenswaardige manier.
En toch voelde het aan alsof ze in de wachtkamer voor de hemel zat, in afwachting van hereniging met mijn vader.
Soms kwam haar vraag: ‘waarom?’
Op die vraag kon ik geen  antwoord geven.

Ik kreeg de indruk dat mijn moeder weinig had aan de geestelijke ondersteuning van het tehuis, de wekelijkse witte katholieke kerkdienst sloot niet aan bij haar behoefte.
Gelukkig was er nog steun van familie en vrienden, en kwam er nog bezoek en pastorale zorg van de migrantenkerk.

Op haar laatste dag werd ik aan het einde van mijn werkdag verrast door het telefoontje dat ze sedatie zou ontvangen, toen ben ik meteen naar haar toe gegaan voor haar laatste momenten, gelukkig leefde ze nog toen ik aankwam, maar ze was niet meer bij bewustzijn.

Achteraf vroeg ik me af:
Het liefste had ik haar nog willen spreken voordat ze de sedatie had ontvangen, had  het tehuis mij niet eerder kunnen inlichten en begeleiden met betrekking tot deze laatste handelingen ?
Was een tussenstap via hospice niet mogelijk geweest?
Waarom was er geen nazorg voor de nabestaanden?

Terugkijkend had ik meer ondersteuning van het verzorgingstehuis verwacht:

PALLIATIE IN DE STERVENSFASE

In deze fase verschuift de aandacht van kwaliteit van leven naar kwaliteit van sterven. Deze fase duurt meestal slechts een paar dagen, de laatste dagen voor het overlijden.

NAZORG

De nazorg voor naasten na het overlijden van de client wordt meestal ook gezien als onderdeel van de palliatieve zorg. De naasten hebben tijd en ruimte nodig om het overlijden van hun dierbare te verwerken. Soms hebben ze behoefte aan ondersteuning, denk hierbij aan gesprekken.

Ping: Zinnig Noord: De Dode Hoek-00 introductie – Dreamquest

• story