Tag: myth

Atlantis

Atlantis


De Griekse filosoof Plato (427-347 voor Christus) was de eerste die over Atlantis schreef in zijn dialogen Timaeos en Kritias.
Hij leek ervan overtuigd dat dit land werkelijk heeft bestaan, omdat de grootvader van zijn oom Kritias hierover verhalen had gehoord van Solon, die het weer van een Egyptische priester had gehoord.
Hoe het land eruit zag, is door Plato in detail beschreven.
Onder andere was er op het eiland een tempel gewijd aan Poseidon, de god van de zee, dit is omdat het eiland door de Goden aan Poseidon werd toebedeeld.
…
Het eiland Atlantis zou buiten de Middellandse Zee moeten hebben gelegen, dus nog verder dan de Zuilen van Hercules (de straat van Gibraltar).

Volgens Plato verdween het rijk ongeveer 9500 voor Christus door een wereldwijde catastrofe, een soort zondvloed, waardoor ieder spoor van het land werd weggewist.
Atlantis zou volgens de Griekse mythologie wegens hoogmoed van de bewoners uit straf door de god Kronos (de vader van Zeus) zijn vernietigd.

Hoewel ik sceptisch ben mbt diverse Atlantis-theorietjes die na Plato zijn beschreven, heeft dit verhaal een enorme emotionele impact op mij.
Ooit had ik een trance-reis met bepaalde beelden over de laatste tempel van Poseidon, die beelden heb ik verwerkt in mijn gedicht.

Misschien heeft dit te maken met een leven in een andere tijdruimte, of is het een sterke imprint van een ervaring in de Droomtijd.

Wat is Droomtijd?

Wat is Droomtijd?


quote:
In Australian Aborigine religion the Dreamtime, also called The Dreaming, consists of four aspects: The beginning of all things; the life and influence of the ancestors; the way of life and death; and sources of power in life.

Dreamtime consists of all four of these aspects at the same time because it is a condition beyond time and space where all things exist at the same time.

Bron:Wikipedia Dreamtime

Chief Seattle’s Reply (january 1857)

Chief Seattle’s Reply (january 1857)


Yonder sky that has wept tears of compassion upon my people for centuries untold, and which to us appears changeless and eternal, may change.
Today is fair.
Tomorrow it may be overcast with clouds.
My words are like the stars that never change.

Whatever Seattle says, the great chief at Washington can rely upon with as much certainty as he can upon the return of the sun or the seasons.
The white chief says that Big Chief at Washington sends us greetings of friendship and goodwill.
This is kind of him for we know he has little need of our friendship in return.
His people are many.
They are like the grass that covers vast prairies.
My people are few.
They resemble the scattering trees of a storm-swept plain.

The great, and I presume — good, White Chief sends us word that he wishes to buy our land but is willing to allow us enough to live comfortably.
This indeed appears just, even generous, for the Red Man no longer has rights that he need respect, and the offer may be wise, also, as we are no longer in need of an extensive country.

There was a time when our people covered the land as the waves of a wind-ruffled sea cover its shell-paved floor, but that time long since passed away with the greatness of tribes that are now but a mournful memory.
I will not dwell on, nor mourn over, our untimely decay, nor reproach my paleface brothers with hastening it, as we too may have been somewhat to blame.

Youth is impulsive.
When our young men grow angry at some real or imaginary wrong, and disfigure their faces with black paint, it denotes that their hearts are black, and that they are often cruel and relentless, and our old men and old women are unable to restrain them.
Thus it has ever been.
Thus it was when the white man began to push our forefathers ever westward.
But let us hope that the hostilities between us may never return.
We would have everything to lose and nothing to gain.
Revenge by young men is considered gain, even at the cost of their own lives, but old men who stay at home in times of war, and mothers who have sons to lose, know better.

Our good father in Washington–for I presume he is now our father as well as yours, since King George has moved his boundaries further north–our great and good father, I say, sends us word that if we do as he desires he will protect us.
His brave warriors will be to us a bristling wall of strength, and his wonderful ships of war will fill our harbors, so that our ancient enemies far to the northward — the Haidas and Tsimshians — will cease to frighten our women, children, and old men.
Then in reality he will be our father and we his children.
But can that ever be?

Your God is not our God!
Your God loves your people and hates mine!
He folds his strong protecting arms lovingly about the paleface and leads him by the hand as a father leads an infant son.
But, He has forsaken His Red children, if they really are His.
Our God, the Great Spirit, seems also to have forsaken us. Y
our God makes your people wax stronger every day.
Soon they will fill all the land.
Our people are ebbing away like a rapidly receding tide that will never return.
The white man’s God cannot love our people or He would protect them.
They seem to be orphans who can look nowhere for help.
How then can we be brothers?
How can your God become our God and renew our prosperity and awaken in us dreams of returning greatness?
If we have a common Heavenly Father He must be partial, for He came to His paleface children.
We never saw Him.
He gave you laws but had no word for His red children whose teeming multitudes once filled this vast continent as stars fill the firmament.
No; we are two distinct races with separate origins and separate destinies.
There is little in common between us.

To us the ashes of our ancestors are sacred and their resting place is hallowed ground.
You wander far from the graves of your ancestors and seemingly without regret.
Your religion was written upon tablets of stone by the iron finger of your God so that you could not forget.
The Red Man could never comprehend or remember it. Our religion is the traditions of our ancestors — the dreams of our old men, given them in solemn hours of the night by the Great Spirit; and the visions of our sachems, and is written in the hearts of our people.

Your dead cease to love you and the land of their nativity as soon as they pass the portals of the tomb and wander away beyond the stars.
They are soon forgotten and never return. Our dead never forget this beautiful world that gave them being.
They still love its verdant valleys, its murmuring rivers, its magnificent mountains, sequestered vales and verdant lined lakes and bays, and ever yearn in tender fond affection over the lonely hearted living, and often return from the happy hunting ground to visit, guide, console, and comfort them.

Day and night cannot dwell together.
The Red Man has ever fled the approach of the White Man, as the morning mist flees before the morning sun.
However, your proposition seems fair and I think that my people will accept it and will retire to the reservation you offer them.
Then we will dwell apart in peace, for the words of the Great White Chief seem to be the words of nature speaking to my people out of dense darkness.

It matters little where we pass the remnant of our days.
They will not be many.
The Indian’s night promises to be dark.
Not a single star of hope hovers above his horizon.
Sad-voiced winds moan in the distance.
Grim fate seems to be on the Red Man’s trail, and wherever he will hear the approaching footsteps of his fell destroyer and prepare stolidly to meet his doom, as does the wounded doe that hears the approaching footsteps of the hunter.

A few more moons, a few more winters, and not one of the descendants of the mighty hosts that once moved over this broad land or lived in happy homes, protected by the Great Spirit, will remain to mourn over the graves of a people once more powerful and hopeful than yours.
But why should I mourn at the untimely fate of my people?
Tribe follows tribe, and nation follows nation, like the waves of the sea.
It is the order of nature, and regret is useless.
Your time of decay may be distant, but it will surely come, for even the White Man whose God walked and talked with him as friend to friend, cannot be exempt from the common destiny.
We may be brothers after all.
We will see.

We will ponder your proposition and when we decide we will let you know.
But should we accept it, I here and now make this condition that we will not be denied the privilege without molestation of visiting at any time the tombs of our ancestors, friends, and children.
Every part of this soil is sacred in the estimation of my people.
Every hillside, every valley, every plain and grove, has been hallowed by some sad or happy event in days long vanished.
Even the rocks, which seem to be dumb and dead as the swelter in the sun along the silent shore, thrill with memories of stirring events connected with the lives of my people, and the very dust upon which you now stand responds more lovingly to their footsteps than yours, because it is rich with the blood of our ancestors, and our bare feet are conscious of the sympathetic touch.
Our departed braves, fond mothers, glad, happy hearted maidens, and even the little children who lived here and rejoiced here for a brief season, will love these somber solitudes and at eventide they greet shadowy returning spirits.

And when the last Red Man shall have perished, and the memory of my tribe shall have become a myth among the White Men, these shores will swarm with the invisible dead of my tribe, and when your children’s children think themselves alone in the field, the store, the shop, upon the highway, or in the silence of the pathless woods, they will not be alone. In all the earth there is no place dedicated to solitude.
At night when the streets of your cities and villages are silent and you think them deserted, they will throng with the returning hosts that once filled them and still love this beautiful land.
The White Man will never be alone.

Let him be just and deal kindly with my people, for the dead are not powerless.
Dead, did I say? There is no death, only a change of worlds.

Ping: https://en.wikipedia.org/wiki/Chief_Seattle’s_speech

Gilgamesh & the Flood

Gilgamesh & the Flood


Gilgamesh spoke to Utanapishtim, the Faraway:
“I have been looking at you,
but your appearance is not strange–you are like me!
You yourself are not different–you are like me!
My mind was resolved to fight with you,
(but instead?) my arm lies useless over you.
Tell me, how is it that you stand in the Assembly of the Gods,
and have found life!”
Utanapishtim spoke to Gilgamesh, saying:
“I will reveal to you, Gilgamesh, a thing that is hidden,
a secret of the gods I will tell you!
Shuruppak, a city that you surely know,
situated on the banks of the Euphrates,
that city was very old, and there were gods inside it.
The hearts of the Great Gods moved them to inflict the Flood.
Their Father Anu uttered the oath (of secrecy),
Valiant Enlil was their Adviser,
Ninurta was their Chamberlain,
Ennugi was their Minister of Canals.
Ea, the Clever Prince(?), was under oath with them
so he repeated their talk to the reed house:
‘Reed house, reed house! Wall, wall!
O man of Shuruppak, son of Ubartutu:
Tear down the house and build a boat!
Abandon wealth and seek living beings!
Spurn possessions and keep alive living beings!
Make all living beings go up into the boat.
The boat which you are to build,
its dimensions must measure equal to each other:
its length must correspond to its width.
Roof it over like the Apsu.
I understood and spoke to my lord, Ea:
‘My lord, thus is the command which you have uttered
I will heed and will do it.
But what shall I answer the city, the populace, and the
Elders!’
Ea spoke, commanding me, his servant:
‘You, well then, this is what you must say to them:
“It appears that Enlil is rejecting me
so I cannot reside in your city (?),
nor set foot on Enlil’s earth.
I will go down to the Apsu to live with my lord, Ea,
and upon you he will rain down abundance,
a profusion of fowl, myriad(!) fishes.
He will bring to you a harvest of wealth,
in the morning he will let loaves of bread shower down,
and in the evening a rain of wheat!”‘
Just as dawn began to glow
the land assembled around me-
the carpenter carried his hatchet,
the reed worker carried his (flattening) stone,
… the men …
The child carried the pitch,
the weak brought whatever else was needed.
On the fifth day I laid out her exterior.
It was a field in area,
its walls were each 10 times 12 cubits in height,
the sides of its top were of equal length, 10 times It cubits each.
I laid out its (interior) structure and drew a picture of it (?).
I provided it with six decks,
thus dividing it into seven (levels).
The inside of it I divided into nine (compartments).
I drove plugs (to keep out) water in its middle part.
I saw to the punting poles and laid in what was necessary.
Three times 3,600 (units) of raw bitumen I poured into the
bitumen kiln,
three times 3,600 (units of) pitch …into it,
there were three times 3,600 porters of casks who carried (vege-
table) oil,
apart from the 3,600 (units of) oil which they consumed (!)
and two times 3,600 (units of) oil which the boatman stored
away.
I butchered oxen for the meat(!),
and day upon day I slaughtered sheep.
I gave the workmen(?) ale, beer, oil, and wine, as if it were
river water,
so they could make a party like the New Year’s Festival.
… and I set my hand to the oiling(!).
The boat was finished by sunset.
The launching was very difficult.
They had to keep carrying a runway of poles front to back,
until two-thirds of it had gone into the water(?).
Whatever I had I loaded on it:
whatever silver I had I loaded on it,
whatever gold I had I loaded on it.
All the living beings that I had I loaded on it,
I had all my kith and kin go up into the boat,
all the beasts and animals of the field and the craftsmen I
had go up.
Shamash had set a stated time:
‘In the morning I will let loaves of bread shower down,
and in the evening a rain of wheat!
Go inside the boat, seal the entry!’
That stated time had arrived.
In the morning he let loaves of bread shower down,
and in the evening a rain of wheat.
I watched the appearance of the weather–
the weather was frightful to behold!
I went into the boat and sealed the entry.
For the caulking of the boat, to Puzuramurri, the boatman,
I gave the palace together with its contents.
Just as dawn began to glow
there arose from the horizon a black cloud.
Adad rumbled inside of it,
before him went Shullat and Hanish,
heralds going over mountain and land.
Erragal pulled out the mooring poles,
forth went Ninurta and made the dikes overflow.
The Anunnaki lifted up the torches,
setting the land ablaze with their flare.
Stunned shock over Adad’s deeds overtook the heavens,
and turned to blackness all that had been light.
The… land shattered like a… pot.
All day long the South Wind blew …,
blowing fast, submerging the mountain in water,
overwhelming the people like an attack.
No one could see his fellow,
they could not recognize each other in the torrent.
The gods were frightened by the Flood,
and retreated, ascending to the heaven of Anu.
The gods were cowering like dogs, crouching by the outer wall.
Ishtar shrieked like a woman in childbirth,
the sweet-voiced Mistress of the Gods wailed:
‘The olden days have alas turned to clay,
because I said evil things in the Assembly of the Gods!
How could I say evil things in the Assembly of the Gods,
ordering a catastrophe to destroy my people!!
No sooner have I given birth to my dear people
than they fill the sea like so many fish!’
The gods–those of the Anunnaki–were weeping with her,
the gods humbly sat weeping, sobbing with grief(?),
their lips burning, parched with thirst.
Six days and seven nights
came the wind and flood, the storm flattening the land.
When the seventh day arrived, the storm was pounding,
the flood was a war–struggling with itself like a woman
writhing (in labor).
The sea calmed, fell still, the whirlwind (and) flood stopped up.
I looked around all day long–quiet had set in
and all the human beings had turned to clay!
The terrain was as flat as a roof.
I opened a vent and fresh air (daylight!) fell upon the side of
my nose.
I fell to my knees and sat weeping,
tears streaming down the side of my nose.
I looked around for coastlines in the expanse of the sea,
and at twelve leagues there emerged a region (of land).
On Mt. Nimush the boat lodged firm,
Mt. Nimush held the boat, allowing no sway.
One day and a second Mt. Nimush held the boat, allowing
no sway.
A third day, a fourth, Mt. Nimush held the boat, allowing
no sway.
A fifth day, a sixth, Mt. Nimush held the boat, allowing
no sway.
When a seventh day arrived
I sent forth a dove and released it.
The dove went off, but came back to me;
no perch was visible so it circled back to me.
I sent forth a swallow and released it.
The swallow went off, but came back to me;
no perch was visible so it circled back to me.
I sent forth a raven and released it.
The raven went off, and saw the waters slither back.
It eats, it scratches, it bobs, but does not circle back to me.
Then I sent out everything in all directions and sacrificed
(a sheep).
I offered incense in front of the mountain-ziggurat.
Seven and seven cult vessels I put in place,
and (into the fire) underneath (or: into their bowls) I poured
reeds, cedar, and myrtle.
The gods smelled the savor,
the gods smelled the sweet savor,
and collected like flies over a (sheep) sacrifice.
Just then Beletili arrived.
She lifted up the large flies (beads) which Anu had made for
his enjoyment(!):
‘You gods, as surely as I shall not forget this lapis lazuli
around my neck,
may I be mindful of these days, and never forget them!
The gods may come to the incense offering,
but Enlil may not come to the incense offering,
because without considering he brought about the Flood
and consigned my people to annihilation.’
Just then Enlil arrived.
He saw the boat and became furious,
he was filled with rage at the Igigi gods:
‘Where did a living being escape?
No man was to survive the annihilation!’
Ninurta spoke to Valiant Enlil, saying:
‘Who else but Ea could devise such a thing?
It is Ea who knows every machination!’
La spoke to Valiant Enlil, saying:
‘It is yours, O Valiant One, who is the Sage of the Gods.
How, how could you bring about a Flood without consideration
Charge the violation to the violator,
charge the offense to the offender,
but be compassionate lest (mankind) be cut off,
be patient lest they be killed.
Instead of your bringing on the Flood,
would that a lion had appeared to diminish the people!
Instead of your bringing on the Flood,
would that a wolf had appeared to diminish the people!
Instead of your bringing on the Flood,
would that famine had occurred to slay the land!
Instead of your bringing on the Flood,
would that (Pestilent) Erra had appeared to ravage the land!
It was not I who revealed the secret of the Great Gods,
I (only) made a dream appear to Atrahasis, and (thus) he
heard the secret of the gods.
Now then! The deliberation should be about him!’
Enlil went up inside the boat
and, grasping my hand, made me go up.
He had my wife go up and kneel by my side.
He touched our forehead and, standing between us, he
blessed us:
‘Previously Utanapishtim was a human being.
But now let Utanapishtim and his wife become like us,
the gods!
Let Utanapishtim reside far away, at the Mouth of the Rivers.’
They took us far away and settled us at the Mouth of the Rivers.”
“Now then, who will convene the gods on your behalf,
that you may find the life that you are seeking!
Wait! You must not lie down for six days and seven nights.”
soon as he sat down (with his head) between his legs
sleep, like a fog, blew upon him.
Utanapishtim said to his wife:
“Look there! The man, the youth who wanted (eternal) life!
Sleep, like a fog, blew over him.”
his wife said to Utanapishtim the Faraway:
“Touch him, let the man awaken.
Let him return safely by the way he came.
Let him return to his land by the gate through which he left.”
Utanapishtim said to his wife:
“Mankind is deceptive, and will deceive you.
Come, bake loaves for him and keep setting them by his head
and draw on the wall each day that he lay down.”
She baked his loaves and placed them by his head
and marked on the wall the day that he lay down.
The first loaf was dessicated,
the second stale, the third moist(?), the fourth turned white,
its …,
the fifth sprouted gray (mold), the sixth is still fresh.
the seventh–suddenly he touched him and the man awoke.
Gilgamesh said to Utanapishtim:
“The very moment sleep was pouring over me
you touched me and alerted me!”
Utanapishtim spoke to Gilgamesh, saying:
“Look over here, Gilgamesh, count your loaves!
You should be aware of what is marked on the wall!
Your first loaf is dessicated,
the second stale, the third moist, your fourth turned white,
its …
the fifth sprouted gray (mold), the sixth is still fresh.
The seventh–suddenly he touched him and the man awoke.
Gilgamesh said to Utanapishtim:
“The very moment sleep was pouring over me
you touched me and alerted me!”
Utanapishtim spoke to Gilgamesh, saying:
“Look over here, Gilgamesh, count your loaves!
You should be aware of what is marked on the wall!
Your first loaf is dessicated,
the second stale, the third moist, your fourth turned white,
its …
the fifth sprouted gray (mold), the sixth is still fresh.
The seventh–at that instant you awoke!”
Gilgamesh said to Utanapishtim the Faraway:
“O woe! What shall I do, Utanapishtim, where shall I go!
The Snatcher has taken hold of my flesh,
in my bedroom Death dwells,
and wherever I set foot there too is Death!”
Home Empty-Handed
Utanapishtim said to Urshanabi, the ferryman:
“May the harbor reject you, may the ferry landing reject you!
May you who used to walk its shores be denied its shores!
The man in front of whom you walk, matted hair chains
his body,
animal skins have ruined his beautiful skin.
Take him away, Urshanabi, bring him to the washing place.
Let him wash his matted hair in water like ellu.
Let him cast away his animal skin and have the sea carry it off,
let his body be moistened with fine oil,
let the wrap around his head be made new,
let him wear royal robes worthy of him!
Until he goes off to his city,
until he sets off on his way,
let his royal robe not become spotted, let it be perfectly new!”
Urshanabi took him away and brought him to the washing place.
He washed his matted hair with water like ellu.
He cast off his animal skin and the sea carried it oh.
He moistened his body with fine oil,
and made a new wrap for his head.
He put on a royal robe worthy of him.
Until he went away to his city,
until he set off on his way,
his royal robe remained unspotted, it was perfectly clean.
Gilgamesh and Urshanabi bearded the boat,
they cast off the magillu-boat, and sailed away.
The wife of Utanapishtim the Faraway said to him:
“Gilgamesh came here exhausted and worn out.
What can you give him so that he can return to his land (with
honor) !”
Then Gilgamesh raised a punting pole
and drew the boat to shore.
Utanapishtim spoke to Gilgamesh, saying:
“Gilgamesh, you came here exhausted and worn out.
What can I give you so you can return to your land?
I will disclose to you a thing that is hidden, Gilgamesh,
a… I will tell you.
There is a plant… like a boxthorn,
whose thorns will prick your hand like a rose.
If your hands reach that plant you will become a young
man again.”
Hearing this, Gilgamesh opened a conduit(!) (to the Apsu)
and attached heavy stones to his feet.
They dragged him down, to the Apsu they pulled him.
He took the plant, though it pricked his hand,
and cut the heavy stones from his feet,
letting the waves(?) throw him onto its shores.
Gilgamesh spoke to Urshanabi, the ferryman, saying:
“Urshanabi, this plant is a plant against decay(!)
by which a man can attain his survival(!).
I will bring it to Uruk-Haven,
and have an old man eat the plant to test it.
The plant’s name is ‘The Old Man Becomes a Young Man.'”
Then I will eat it and return to the condition of my youth.”
At twenty leagues they broke for some food,
at thirty leagues they stopped for the night.
Seeing a spring and how cool its waters were,
Gilgamesh went down and was bathing in the water.
A snake smelled the fragrance of the plant,
silently came up and carried off the plant.
While going back it sloughed off its casing.’
At that point Gilgamesh sat down, weeping,
his tears streaming over the side of his nose.
“Counsel me, O ferryman Urshanabi!
For whom have my arms labored, Urshanabi!
For whom has my heart’s blood roiled!
I have not secured any good deed for myself,
but done a good deed for the ‘lion of the ground’!”
Now the high waters are coursing twenty leagues distant,’
as I was opening the conduit(?) I turned my equipment over
into it (!).
What can I find (to serve) as a marker(?) for me!
I will turn back (from the journey by sea) and leave the boat by
the shore!”
At twenty leagues they broke for some food,
at thirty leagues they stopped for the night.
They arrived in Uruk-Haven.
Gilgamesh said to Urshanabi, the ferryman:
“Go up, Urshanabi, onto the wall of Uruk and walk around.
Examine its foundation, inspect its brickwork thoroughly–
is not (even the core of) the brick structure of kiln-fired brick,
and did not the Seven Sages themselves lay out its plan!
One league city, one league palm gardens, one league lowlands, the open area(?) of the Ishtar Temple,
three leagues and the open area(?) of Uruk it encloses.

Ping: https://www.ancienttexts.org/library/mesopotamian/gilgamesh/tab11.htm

Asatru

Asatru


Bron: Wikipedia

Ásatrú (Ása = Asen [goden]; trú = [ge]trouw) is de oude, voorchristelijke religie van Noord-Europa.
In Scandinavië ook wel Forn Sed (de Oude Weg) genoemd.

De Germaanse mythologie heeft diepe wortels in de westerse cultuur, maar het bronmateriaal is historisch omstreden en dikwijls fragmentarisch of tegenstrijdig.

Belangrijke bronnen zijn onder andere de Edda en Saga die werden neergeschreven in IJsland tussen 1150 en 1400.
Vooral een verzameling gedichten uit het manuscript Codex Regius ook wel bekend als de “Poëtische (of Oudere) Edda” is belangrijk omdat het enkele van de vroegste literaire bronnen bevat.
Diverse gedichten uit deze Edda vormen duidelijk het basismateriaal voor de “Jongere (of Verhalende) Edda” van Snorri Struluson.

Andere bronnen vormen de folklore, geschiedenis en oudheidkundige vondsten van de Germaanse en Noordse volken.

Geloof stond in het Noordse heidendom niet zo centraal als bij het christendom.
Iemand was heiden als hij of zij deelnam aan de cultische riten en niet omwille van een bepaalde geloofsbelijdenis.
Er was geen duidelijk onderscheid tussen het wereldse en het heilige, het lichaam of de geest
De cultuur waarin deze godsdienst bloeide was gebaseerd op het stamverband en de daaraan verbonden eer.

Iemands identiteit en waarde was verbonden met het lidmaatschap van de Aett (Noorse clan).
Het voldoen aan de plichten van de Aett was hun maat voor wat moreel juist was en prijzenswaardig.
De interacties met de andere Aettr nam gewoonlijk de vorm aan van allianties, oorlogen of vendetta’s.
Deze culturele kenmerken werden geprojecteerd op de natuur en de Noordse cultuur zelf, zodat de interacties met de goden, geesten en voorouders de vorm aannam van diplomatie, pogingen hun goedaardige of kwaadaardige krachten te vriend te houden of af te weren waarvan verondersteld werd dat ze ten grondslag lagen aan overeenkomstige menselijke gedragingen of natuurverschijnselen.
Diverse praktijken waren voor hen belangrijk.
Een van de bekendste was de Blót, seizoensgebonden vieringen waarbij giften aan de bij het seizoen passende goden werden geofferd en pogingen werden gedaan het komende seizoen te duiden.
Soms werden ten tijde van crises om ongeveer dezelfde redenen soortgelijke vieringen georganiseerd.

Op zijn toppunt was ásatrú het meest populaire geloof in heel Noord-Europa.
Rond het jaar 1000 was het alleen nog te vinden in IJsland en Zweden.
In Zweden was het tot 1085 te vinden, tot die tijd deelde de koning nog het geloof.
Om economische redenen deed toen ook daar het christendom zijn intrede.

Moderne vormen
De gereconstrueerde en weer tot leven gewekte godsdienst Ásatrú dook voor het eerst op in het boek “Fjallkonan” in 1885 en vervolgens in “Heiden-tradities in IJsland” van Ólafur Briem geschreven in 1945.

In 1972 is het een officieel geloof geworden in de Scandinavische landen, nadat IJslandse dichter Gothi Sveinbjorn Beinteinsson het had gepromoot bij de regering.
Ook in verschillende Europese landen is het nu een officieel erkend geloof.

Ásatrú, nationaal-socialisme en racisme
Rond 1900 maakten verschillende Duits-nationalistische verenigingen gebruik van tradities uit de Germaanse en Noordse mythologie.
Vanaf de jaren 1920 ging ook Adolf Hitler en zijn NSDAP gebruik maken van de Ásatrú symboliek (vergelijk het gebruik van de swastika.
In tegenstelling tot het internationalisme van het christendom sloot het etnisch-autochtone karakter van de Ásatrú perfect aan bij hun racistische denkbeelden.
Bovendien bewonderde men dat in Ásatrú de daad, eer en heldendood worden verheerlijkt.
Sommige rechts-extremistische groeperingen leggen nog steeds deze link tussen racisme en de Ásatrú.
Onder de naam Ásatrú wordt ondermeer de neofascistische Nordische Zeitung van Jürgen Riger gepubliceerd.

Hedendaagse Heidenen

Hedendaagse Heidenen


“Heil aan Wodan, Wijze uit het Noorden! Heil aan Donar, machtige Donderaar! Heil aan Hella, Heerseres der Doden!”

Anno 1999 roepen Germanen hun goden aan en brengen ze een heildronk uit aan Balder, “Heer van Hoop”. De voorchristelijke Germaanse mythologie wint in Europa en de Verenigde Staten sterk aan populariteit.
De in Leiden gevestigde organisatie Het Rad – De Noordse Traditie en de Nederlandse afdeling van de Pagan Federation International maken deel uit van een internationaal netwerk van mensen die geloven in “Noordse goden”, zoals “Azen, Wanen, Alfar, Disir, Walkuren en land-, water- en natuurgeesten”.

Op het eerste gezicht een onschuldig tijdverdrijf.

Maar het gevaar van “Blut und Boden”-denken loert om de hoek.
De term “De Noordse Traditie” wordt volgens een voorlichtingsfolder van Het Rad “gebruikt door een groep mensen in Nederland die de oude religie van hun Germaanse voorouders in ere hebben hersteld”. De verzamelnaam voor deze beweging luidt ASATRU, dat “trouw aan de oude Noordse Goden” betekent.
Voor Asatru-aanhangers vormt de Edda, “een verzameling oude Noordse Goden- en heldenliederen”, een belangrijke inspiratiebron.
Daarin wordt de Ragnarok aangekondigd, een soort Germaanse apocalyps die volgens menige heiden ofwel neo-paganist rond het jaar 2000 zou moeten plaatsvinden.
Alle vormen van geloofsuiting zijn vrij, mits binnen de grenzen van wet en goede orde”, aldus de initiatiefnemers van Het Rad, die discriminatie op grond van geslacht, afkomst en seksuele geaardheid afwijzen.
Men zegt racisme te verafschuwen, omdat dit in strijd is met de “Negen Nobele Waarden: Eer, Trouw, Waarheid, Moed, Zelfstandigheid, Standvastigheid, Werklust, Gastvrijheid en Zelfbeheersing”.
Dat de heidenen van Het Rad hun religie niet opvatten als een spannend jongensboek met een hoog “Eric de Noorman”-gehalte, blijkt uit hun uitdrukkelijke distanciëring van “fascisten en andere rechts-extremisten” die “de oude Noordse symbolen” zouden misbruiken.

De lijst van “Negen Edele Deugden” is opgesteld door de oorspronkelijk Britse Asatru-groepering Odinic Rite en de Amerikaanse ex-beroepsmilitair Stephen McNallen.
McNallen is een belangrijke pionier en gangmaker van de Asatru-beweging.
Hij was oprichter van de Viking Brotherhood en trainde mee met de paramilitairen van de neo-nazistische Afrikaner Weerstands Beweging in Zuid-Afrika.
Momenteel is hij leider van de Asatru Folk Assembly.
McNallen beroept zich onder meer op de Chileen Miguel Serrano, die meent dat Adolf Hitler vandaag de dag op Antarctica verblijft en er met een vloot UFO’s dit keer wel in zal slagen om heel Europa te veroveren.

Samen met haar man Aswulf is Frigga Aswolf de drijvende kracht achter Het Rad.
In het clubblad Balder licht ze haar motivatie toe.
Na “een jarenlange zoektocht binnen het New Age-gebeuren” vroeg ze zich steeds meer af wat haar wortels waren. “Wat was de traditie van het land waar ik woon?” Toen zij 33 jaar was, gaf Freya Aswynn, “de hogepriesteres van Wodan”, haar “een gevoel van herkenning, thuiskomen, maar er ontstond ook een innerlijke strijd in mij”. Want “de verhalen, symbolen en tekens” brachten “pijnlijke herinneringen” aan. “De goden vragen mij de mensen weer te vertellen van hun bestaan. Ik? De kleindochter van grootouders die fout waren in de oorlog? Hoe cynisch!!” Frigga stelt dat ze door deze familie-achtergrond juist zeer alert is op extreem-rechtse ideologieën, zeker wanneer die zouden binnendringen in haar eigen organisatie. Is ze oplettend genoeg?

In een literatuurlijst van Het Rad worden boeken aanbevolen van twee aantoonbare nazi’s: Frans Eduard Farwerck en Jan de Vries. Farwerck was in de jaren dertig een invloedrijke propagandaleider van de NSB. Hij schreef de dikke pil “Noordeuropese mysterieën en hun sporen tot heden”, die in 1970 door uitgeverij Ankh-Hermes op de markt werd gebracht.
Daarin beschrijft Farwerck onder meer het Germaanse geloof in een vaststaand en allesbeheersend lot.
Maar volgens hem is de Noord-Europeaan in de loop van de geschiedenis nooit bij de pakken neer gaan zitten: “De Oriëntaalse mens is van nature fatalist, de Germaan is dit niet”.
De Vries was in de jaren 30 een Leidse hoogleraar in Oudgermaanse talen en religie en auteur van boeken over mythologie en “volkskunde”, waaronder “Altgermanische Religionsgeschichte”.
In 1940 werd hij voorzitter van het Algemeen-Nederlands Verbond (ANV).
In het ANV-blad Neerlandia toonde De Vries zich een voorstander van de toenmalige “Nieuwe Orde”.
Hij pleitte voor eenmaking van “de Dietse stam”.
In 1942 en 1943 was hij vice-voorzitter van de Kultuurkamer en het Letterengilde, sympathiserend lid van de Germaansche SS en in 1944 vluchtte hij naar Duitsland.
Na de oorlog zat hij wegens collaboratie anderhalf jaar gevangen.
Het Rad meldt de politieke achtergrond van beide auteurs in het geheel niet.

De “heidense hogepriester” Koenraad Logghe (zie ook Kleintje 317 en 318) vormt op internationaal niveau een belangrijke schakel tussen extreem-rechtse organisaties en Asatru-groeperingen.
In het nieuw-rechtse kaderblad TeKoS (Teksten, Kommentaren en Studies) schrijft hij uit te zijn op “rehabilitatie” van de “uitgesproken anti-democraat” De Vries.
De Belg Logghe is oprichter en voorzitter van de Werkgroep Traditie, een organisatie die sinds 1995 ijvert voor herleving en erkenning van heidendom in Vlaanderen.

Uit de internet-website van de Werkgroep Traditie blijkt dat men zich beroept op de “traditionalistische godsdienstwetenschappelijke school” van René Guénon en Julius Evola. Guénon was een theosofische nationalist; Evola, de ideoloog van Mussolini en een inspiratiebron voor het naoorlogse fascisme, vertaalde de beruchte anti-semitische vervalsing “De Protocollen van de Wijzen van Zion” in het Italiaans.
De in 1963 geboren Koenraad Logghe draait al jaren mee in extreem-rechtse kringen.
Hij was in het begin van de jaren tachtig actief in het neo-nazistische Nationalistisch Jongstudentenverbond (NJSV).
In de periode dat Logghe secretaris van de NJSV-afdeling Westland was, stond de NJSV op landelijk niveau onder leiding van niemand minder dan Filip de Winter, nu de grote man van het Vlaams Blok.

Eind 1983 richtte Logghe de Orde der Eeuwige Wederkeer op, een gezelschap van en voor “moderne heidenen”.
De Orde der Eeuwige Wederkeer had volgens de op schrift gestelde “grondbeginselen” tot doel “de eigenheid van ons volk en ons ras te vrijwaren en alle verstorende elementen te bestrijden”.
Twee weinig verhullende “grondbeginselen” van de Orde waren: “Wij hebben geen verplichtingen ten opzichte van de negertjes in Afrika”, en: “Onze ouders en grootouders waren geen verraders toen ze naar het Oostfront trokken”.
Van 1983 tot 1986 gaf de Orde der Eeuwige Wederkeer het driemaandelijkse blad Mjöllnir uit, waarin naast eigen werk ook artikelen verschenen van oude en nieuwe nazi’s.
Onder hen bevonden zich behoorlijk wat Nederlanders die te maken hadden met het beruchte nazi-genootschap Consortium De Levensboom, zoals Nico de Haas (ex-hoofdredacteur van twee SS-tijdschriften), J.C. Nachenius (Algemene SS-Nederland) en Mellie Uyldert (astrologe en zelfbenoemd specialiste in “rassenkunde”).
Logghe sprak er in 1984 in een brief aan Haagse Post-redacteur Auke Kok schande van dat anti-fascisten in Nederland actie voerden tegen Uyldert: “Met praktisch al haar ideeën ga ik akkoord, we moeten terug naar de natuur en ons ras zuiver houden.
Ik vind het een grof schandaal dat ze haar voor racistisch uitmaken, haar ideeën zijn edel.” En hij voegde er zonder blikken of blozen aan toe: “Als men met iemand van een ander ras zit opgescheept, dan kom je tot hele nare situaties.”

Andere auteurs in Mjöllnir waren onder meer Marika Lenting (lid van de nazi-jeugdbeweging Wiking Jugend), Guy de Maertelaere (TeKoS- en Gwenvedredacteur) en Roeland Raes (Vlaams Blok-ideoloog en -parlementslid).

In 1985 waarschuwde Filiep Vanden Broeck de lezers van het esoterische blad Bres voor het dubieuze politieke karakter van de Orde der Eeuwige Wederkeer.
Door dergelijke negatieve publiciteit zag Logghe zich gedwongen om de Orde der Eeuwige Wederkeer in 1986 op te heffen.
Daarna werkte hij onder meer mee aan Revolte, het blad van de nieuw-rechtse actiegroep en Vlaams Blok-satelliet Voorpost.
Ook trad hij toe tot de kernredactie van TeKoS.

Dit prestigieuze “culturele tijdschrift” wordt uitgegeven door Stichting Deltapers, die sinds de oprichting in 1980 fungeert als de Vlaamse tak van de Franse “Groupement de recherche et d’études pour la civilisation Europèenne” (GRECE).

Aan deze denktank van Europees nieuw-rechts werkt naast grondlegger Alain De Benoist ook Robert Faurisson mee, één van de beruchtste ontkenners van de holocaust.

Nieuw-rechts ontstond in Franse universitaire kringen halfweg de jaren zestig. De beweging stelt zich onder meer tot doel om extreem-rechtse theorieën en personen uit de taboesfeer te halen waarin deze na de Tweede Wereldoorlog verzeild zijn geraakt.

Men streeft naar het respectabel maken van de fascistische ideologie door het bedrijven van “metapolitiek”. Nieuw-rechts gaat er daarbij vanuit dat de samenleving eerst op intellectueel en cultureel vlak rijp moet worden gemaakt voor extreem-rechtse opvattingen, voordat het fascisme de macht kan overnemen.

Onderdeel van die strategie is om de “eigen” Westeuropese cultuur op te hemelen. Door het promoten van “Noordse goden” probeert men “eigen volk eerst”-opvattingen binnen te sluizen in nieuwe religieuze stromingen.
Voor de nieuw-rechtse beweging is het daarbij van groot belang om zich te ontdoen van het imago van racistisch brallende en op straat vechtende domkoppen.

In zijn artikel “Heidenen op de schoolbanken” in dagblad De Morgen van 13 november 1997 geeft journalist Jan de Zutter Logghe alle gelegenheid om het bezoedelde beeld van de Asatru-beweging schoon te poetsen: “Asatru wordt belast door een erfenis uit de Tweede Wereldoorlog, dat klopt, alhoewel de meeste Asatru-verenigingen de tolerantie hoog in het vaandel dragen.
De Werkgroep Traditie maakt geen onderscheid tussen politieke overtuigingen en we verbieden het zelfs om politieke propaganda te maken.
Wij spreken ook bewust van de Noordse religie, en niet van de Germaanse religie.”

De Zutter schrijft dermate positief over Logghes pogingen om op Vlaamse scholen lessen in heidendom te houden dat het artikel van De Zutter op de website van de Werkgroep Traditie is geplaatst.
Verbazingwekkend is De Zutters onkritische houding niet, want als auteur van het boek “De schaduw van de maan, moderne hekserij in Europa” treedt De Zutter het neo-paganisme welwillend tegemoet.
Bovendien maakt hij op zijn eigen website reclame voor de internationale beweging van heidenen en heksen.

Begin 1998 kondigde de esoterische uitgeverij Ankh-Hermes aan dat men van plan was om in Nederland het boek “De Graal: tussen heidense en christelijke erfenis” van Koenraad Logghe te distribueren.
Logghe had het in België al eerder in eigen beheer uitgegeven en probeerde nu de grootste esoterische uitgeverij van Nederland voor zijn karretje te spannen.

SIMPOS, een netwerk van kritische new age-watchers, verzocht Ankh-Hermes per brief “om niet langer samen te werken met extreem-rechtse personen, ongeacht welke esoterische levensovertuiging ze aanhangen.”
De uitgeverij bedankte de SIMPOS-medewerkers voor hun onderzoek en liet weten de distributie van het boek te zullen stopzetten.
Er bleef voor Logghe niets anders over dan het boek op 8 februari 1998 te presenteren tijdens de “eerste vormingsbijeenkomst” van de SOS-nieuwsbrief (Studie, Opbouw en Strijd), die onder redactie staat van Marcel Rüter, neo-nazi en één van de Nederlandse kopstukken van nieuw-rechts.

In de zomer van 1998 nam Logghe in Litouwen deel aan het eerste wereldcongres voor heidenen, mede georganiseerd door de neo-nazistische Armanenorde.

De geestelijke vader van de Duitse Armanenorde, in 1969 opgericht door Adolf Schleipfer, is de ariosoof Guido von List.
De ariosofie is een nazistische zijtak van de theosofie.
De Armanenorde gaat uit van een in dergelijke kringen gebruikelijke wirwar van samenzweringstheorieën over vrijmetselaars, joden, communisten en het “wereldkapitaal”.

Een vooruitgeschoven post van de Armanenorde vormt ANSE (Arbeitsgemeinschaft naturreligiöser Stammesverbüde Europas), geleid door Sigrun Schleipfer-Hammerbacher.
Met het ANSE-tijdschrift Huginn und Muninn wendt zij zich nadrukkelijk tot de hele spirituele beweging, om die zo meer in het extreem-rechtse kamp te trekken.

Logghe ontmoette op het heidenencongres onder meer Geza von Neményi, leider van de Germanische Glaubens-Gemeinschaft (GGG).
Wegens zijn uitgebreide contacten in extreem-rechtse kringen is Von Neményi in de jaren tachtig uit de Duitse Groenen gezet.
De GGG pleit in het clubblad Germanenglaube voor een instinctmatig en goddelijk geïnspireerd handelen waaraan de rede per definitie ondergeschikt is.
Dat leidt tot een sociaal-darwinistisch mens- en wereldbeeld: “In de natuur is het zo geregeld dat het zieke en zwakke ondergaat.
Dat mag afschuwelijk klinken voor mensen die door het christendom zijn beïnvloed, maar het is in het belang van de instandhouding van de mensensoort dringend noodzakelijk.
Als het zwakke zich verder voortplant, dan wordt de hele soort steeds zwakker en decadenter. Alleen in een gezond lichaam kan ook een gezonde geest zijn.”

Met vier afgevaardigden op het congres kan de Werkgroep Traditie “er prat op gaan actief te hebben bijgedragen aan de oprichting van het World Congress of Ethnic Religions”.

Dit samenwerkingsverband moet “traditioneel-religieuze bewegingen een wettelijk kader bezorgen waarmee ze naar hun plaatselijke of nationale overheid kunnen stappen ter verdediging van hun etnische religie”.

Ook de Pagan Federation International (PFI) had op het congres een vertegenwoordiger, Wiberg uit Zweden.
De leidster van de Nederlandse PFI-afdeling is Morgana, met wie Het Rad intensief contact heeft, aldus Frigga Aswolf.
De PFI-afdeling organiseert elke laatste maandag van de maand in het AC Restaurant Utrecht een “heksencafé”.
Op de Nederlandse PFI-internetsite verduidelijkt men de politieke uitgangspunten van de Asatru-beweging: “De vasthoudendheid aan de Noordse principes leidt in de meeste gevallen tot een eerder conservatieve visie op de maatschappij”.

Frigga heeft Logghe en zijn Werkgroep Traditie leren kennen via de PFI, die daarmee de functie van trefpunt en paraplu-organisatie duidelijk waarmaakt.
Met Logghe wisselt Het Rad tijdschriften uit.
Naar eigen zeggen loopt het contact van Morgana met Joanne Agate en Stefan van den Eynde van de Belgische PFI-afdeling “erg goed”.
Agate en Van den Eynde zijn beiden ook lid van de Werkgroep Traditie.
De Nederlandse en Belgische PFI-afdeling organiseren regelmatig zogeheten pub-moots, “ongedwongen bijeenkomsten om in contact te komen met anderen en vrienden te maken”.

Op de Belgische pub-moot van 13 september 1998 hield Logghe een lezing.
Op die van 14 november 1998 sprak Jan de Zutter over “wicca”, hekserij. Morgana is samen met ene Merlin ook betrokken bij Silver Circle, “centrum voor de Oude Religie”.

Volgens Silver Circle hoort wicca “thuis bij andere natuurreligies, zoals het geloof van de Aborigines in Australië, het geloof van de Indianen, en veel soortgelijke stamgebonden religies.”
Volgens Morgana is de neo-paganistische beweging de laatste jaren “explosief gegroeid”.
Het aantal activiteiten en de organisatiegraad neemt sterk toe.
Op 5 juni 1999 organiseert de PFI dan ook de Europa Conventie 99, de eerste grote internationale manifestatie van heidenen in Europa.
En sinds kort bestaat er ook een Europees PFI-blad.

Op 7 maart hield Logghes Werkgroep Traditie in Antwerpen zijn tweede “traditioneel-religieus” congres met “gasten uit binnen- en buitenland”.
PFI-vertegenwoordigster Morgana was van plan om daar informatie te verspreiden en maakte dan ook vooraf volop reclame voor dit congres.
Als één van de sprekers was Jörmundur lngi aangekondigd, religieus leider van de Asatru Felagid Association van IJsland.
Zijn door de theosofie geïnspireerde collega-priesteres Gudrun Kristin Magnusdottir houdt blijkens haar website niet van “semieten”.
Volgens haar hebben de Noord-Europeanen de band met het eigen culturele erfgoed verloren.

Een geïmporteerde “vreemde semitische cultuur” zou de Noord-Europese identiteit en glorie hebben verdrongen.

“De Noordse Traditie staat los van iedere politieke stroming”, aldus Het Rad.
“Extremisten zitten bij ons aan het verkeerde adres”, durft Logghe te beweren.
“Wij staan tolerant tegenover zowat alles, maar van politiek moeten we niets weten.”

Het staat echter buiten kijf dat de Asatru-beweging een broeinest is van conservatisme en zelfs neo-nazisme.
Achter namen als Asatru Folk Assembly, Asatru Alliance of Independent Kindreds, Odinic Rite en Wotansvolk gaan organisaties schuil waarvoor de Amerikaanse Jewish Defense Organisation (JDO) waarschuwt.
“Joden moeten hun vijanden kennen”, aldus de JDO-website.

Aan dubieuze neo-paganistische organisaties is geen gebrek.
Neem bijvoorbeeld Nordlandia. Nordlandia-contacpersoon M.H. Akkerman uit Rotterdam was van 1993 tot 1994 bestuurslid van de extreem-rechtse Partij voor Milieu en Recht.

Hij zette bij de gemeenteraadsverkiezingen in 1998 zijn handtekening voor de VNN (Volksnationalisten Nederland). Ook Ton Verbraeken, ex-lid van de CD, CP’86 en Nederlands Blok, was actief bij Nordlandia en ook betrokken bij het Onafhankelijk Paganistisch Platform.

Het Vlaams Heidens Front maakt het wel bijzonder bont.
Deze organisatie, die goede contacten onderhoudt met de Werkgroep Traditie en de PFI, biedt op zijn website NSB- en Vlaamse SS-posters uit de Tweede Wereldoorlog aan, en een brochure over de esoterische betekenis van het hakenkruis en het Keltisch kruis.

Over de multiculturele samenleving heeft het Vlaams Heidens Front een uitgesproken mening. Men citeert daarbij de “Germaanse hogepriester” Jürgen Rieger: “De Germanen zijn altijd gastvriendelijk geweest.
Wanneer iemand kwam en weer ging, was alles in orde.
Maar bij de Germanen gold ook het spreekwoord: een gast stinkt na drie dagen.
Iedereen werd als gast aanvaard, zelfs in de armste hutten, drie dagen was hij graag gezien en daarna moest hij weer gaan.
En wanneer de gast dan niet ging, werd hij er dwangmatig uitgezet. Zo is dat vandaag ook nog.”

Voor het Front is het zonneklaar “dat multicultuur de weg vrij maakt voor het Amerikaanse cultuurimperialisme in Europa.
Multicultuur? De dood van alle cultuur!”

Het Vlaams Heidens Front maakt deel uit van het Allgermanische Heidnische Front.
Deze internationale neo-nazistische beweging bewijst hoe gemakkelijk het neo-paganisme kan afglijden naar een regelrechte “Blut und Boden”-ideologie: “De landen waaraan we zijn verbonden door ons bloed en onze voorouders, worden langzaam maar zeker overgenomen door vreemde krachten.
Alsof het al niet genoeg is dat Germaanse en Europese landen miljarden en miljarden weggeven aan Derde Wereld-landen, zijn we nu gedwongen om hun onwelkome burgers op te nemen en te ondersteunen.
Steeds meer niet-Europese migranten overstromen ons land, stelen onze toekomst, terroriseren onze steden en ontwijden onze heilige plaatsen door er kerken, synagogen en moskeeën te bouwen.”

Zoals zoveel andere neo-paganistische organisaties vindt het Allgermanische Heidnische Front dat het christendom en andere “niet-Germaanse” religies “virussen” zijn.
“Om van deze ziekten te genezen, is er slechts één medicijn: heidendom.” Dit ‘medicijn’ zou wel eens etterende wonden kunnen veroorzaken. ——————————————————————————– Dit artikel is verschenen in Kleintje Muurkrant