De Griekse filosoof Plato (427-347 voor Christus) was de eerste die over Atlantis schreef in zijn dialogen Timaeos en Kritias.
Hij leek ervan overtuigd dat dit land werkelijk heeft bestaan, omdat de grootvader van zijn oom Kritias hierover verhalen had gehoord van Solon, die het weer van een Egyptische priester had gehoord.
Hoe het land eruit zag, is door Plato in detail beschreven.
Onder andere was er op het eiland een tempel gewijd aan Poseidon, de god van de zee, dit is omdat het eiland door de Goden aan Poseidon werd toebedeeld.
…
Het eiland Atlantis zou buiten de Middellandse Zee moeten hebben gelegen, dus nog verder dan de Zuilen van Hercules (de straat van Gibraltar).
Volgens Plato verdween het rijk ongeveer 9500 voor Christus door een wereldwijde catastrofe, een soort zondvloed, waardoor ieder spoor van het land werd weggewist.
Atlantis zou volgens de Griekse mythologie wegens hoogmoed van de bewoners uit straf door de god Kronos (de vader van Zeus) zijn vernietigd.
Hoewel ik sceptisch ben mbt diverse Atlantis-theorietjes die na Plato zijn beschreven, heeft dit verhaal een enorme emotionele impact op mij.
Ooit had ik een trance-reis met bepaalde beelden over de laatste tempel van Poseidon, die beelden heb ik verwerkt in mijn gedicht.
Misschien heeft dit te maken met een leven in een andere tijdruimte, of is het een sterke imprint van een ervaring in de Droomtijd.
Dreamquest 
Hoe zit dat met mijn tweelinziel?
Het idee van ‘soulmate’ werd destijds besproken door Plato in zijn Symposion, om te verklaren waarom mannen en vrouwen elkaar opzoeken:
Van oorsprong was de mensenziel androgyn, maar de goden besloten die ziel in twee delen te splitsen, sindsdien zoekt de ene helft voortdurend de andere helft.
Zie: http://en.wikipedia.org/wiki/Soul_mate
Dit idee sluit dus deels aan op het idee van spirituele celsplitsing, maar gaat niet verder dan een splitsing in twee onderdelen.
Pas in veel latere (New Age) litteratuur is het idee geponeerd van groepszielen etc. , volgens mij onder invloed van de Theosofie.
Daarnaast wordt gesteld dat je in de vele levens bepaalde mensen waarmee je een karmisch verleden hebt opgebouwt, blijft tegenkomen (in positieve of negatieve zin).
Ik heb een bepaalde periode in mijn leven gehad, waarin ik sterk voelde dat ik mijn Tweelingziel was tegengekomen en weer was kwijt geraakt, en dat ik dat drama reeds vele keren had meegemaakt.
Zo voelde het voor mij aan, maar of het voor anderen ook zo moet zijn, dat weet ik niet.
Ik kan niet categorisch beweren dat een partner-relatie met je Tweelingziel per definitie tot mislukking gedoemd is.
Ik kom wel eens mensen tegen, bij wie ik mij meteen thuisvoel, alsof we elkaar al vele levens kennen. In hoeverre ik die persoon daadwerkelijk ook al zolang ken, kan ik niet weten.
Het enige wat ik er mee kan doen is zeggen “zo voelt het voor mij aan” en ernaar handelen.
LikeLike
Jaren geleden had ik een Droomreis in Atlantis; de indrukken daarvan heb ik veel later pas in mijn gedicht vastgelegd.
De eerste keer dat ik het Atlantis-verhaal las, was ik diep ontroerd.
Alsof het iets beschreef waarbij ik zeer persoonlijk betrokken was geweest.
Of Atlantis wel of niet heeft bestaan in de fysieke wereld, is voor mijn beleving eigenlijk niet belangrijk, want in de Droomtijd bestaat die plaats zeer zeker, net zoals andere mythische plaatsen.
Soms kom ik mensen tegen, waarmee ik meteen een bijzondere verbinding voel, die ik niet kan verklaren vanuit een ontmoeting in de fysieke wereld, maar eventueel wel vanuit een verbinding via zo’n plek in de Droomtijd.
Het is heel goed mogelijk, dat mijn Droombeelden over Atlantis verschillen zijn van iemand anders.
Maar als iemand met mij overeenkomende Droombeelden zou hebben, dan zou ik het waarschijnlijk vinden, dat we elkaar kennen van die plek in de Droomtijd.
LikeLike
Vanuit esoterisch/psychologisch perspectief gezien doet het er niet toe of Atlantis (of vergelijkbare mythische plaatsen) in de fysieke werkelijkheid ooit heeft bestaan; belangrijker is in hoeverrre je geestelijk werk ermee kan doen, zoals traumaverwerking etc.
LikeLike
Het idee van vier geslachten: (man, vrouw, man-berdache, vrouw-amazone) doet me denken aan Plato’s Symposion, waarin Aristophanes word geciteerd.
Volgens hem bestonden mensen destijds uit dubbelwezens, die door de goden gesplitst werden.
Dus je had man-man, man-vrouw, vrouw-vrouw dubbelwezens, die na de splitsing de vier ‘geslachten’ en/of sexuele orientatie zou moeten verklaren:
Mannen die van mannen houden.
Mannen die van vrouwen houden.
Vrouwen die van mannen houden.
Vrouwen die van vrouwen houden.
LikeLike
Tweelingzielen, soulmates: een romantisch idee, gebaseerd op het sprookje van Plato’s Symposion.
Je gelooft erin, of niet…
Het is heel gemakkelijk om je met dit idee voor de gek te houden:
– Als je single bent, om te wachten op de Ware tot je een ons weegt.
– Voor de eeuwige vrijgezel het excuus om van de ene relatie naar de andere te hoppen, op zoek naar de Ware.
– En als je in een relatie bent, verliefd te worden op een ander, en het excuus hebben dat die je Ware is.
LikeLike