Bron: Wikipedia

Ásatrú (Ása = Asen [goden]; trú = [ge]trouw) is de oude, voorchristelijke religie van Noord-Europa.
In Scandinavië ook wel Forn Sed (de Oude Weg) genoemd.

De Germaanse mythologie heeft diepe wortels in de westerse cultuur, maar het bronmateriaal is historisch omstreden en dikwijls fragmentarisch of tegenstrijdig.

Belangrijke bronnen zijn onder andere de Edda en Saga die werden neergeschreven in IJsland tussen 1150 en 1400.
Vooral een verzameling gedichten uit het manuscript Codex Regius ook wel bekend als de “Poëtische (of Oudere) Edda” is belangrijk omdat het enkele van de vroegste literaire bronnen bevat.
Diverse gedichten uit deze Edda vormen duidelijk het basismateriaal voor de “Jongere (of Verhalende) Edda” van Snorri Struluson.

Andere bronnen vormen de folklore, geschiedenis en oudheidkundige vondsten van de Germaanse en Noordse volken.

Geloof stond in het Noordse heidendom niet zo centraal als bij het christendom.
Iemand was heiden als hij of zij deelnam aan de cultische riten en niet omwille van een bepaalde geloofsbelijdenis.
Er was geen duidelijk onderscheid tussen het wereldse en het heilige, het lichaam of de geest
De cultuur waarin deze godsdienst bloeide was gebaseerd op het stamverband en de daaraan verbonden eer.

Iemands identiteit en waarde was verbonden met het lidmaatschap van de Aett (Noorse clan).
Het voldoen aan de plichten van de Aett was hun maat voor wat moreel juist was en prijzenswaardig.
De interacties met de andere Aettr nam gewoonlijk de vorm aan van allianties, oorlogen of vendetta’s.
Deze culturele kenmerken werden geprojecteerd op de natuur en de Noordse cultuur zelf, zodat de interacties met de goden, geesten en voorouders de vorm aannam van diplomatie, pogingen hun goedaardige of kwaadaardige krachten te vriend te houden of af te weren waarvan verondersteld werd dat ze ten grondslag lagen aan overeenkomstige menselijke gedragingen of natuurverschijnselen.
Diverse praktijken waren voor hen belangrijk.
Een van de bekendste was de Blót, seizoensgebonden vieringen waarbij giften aan de bij het seizoen passende goden werden geofferd en pogingen werden gedaan het komende seizoen te duiden.
Soms werden ten tijde van crises om ongeveer dezelfde redenen soortgelijke vieringen georganiseerd.

Op zijn toppunt was ásatrú het meest populaire geloof in heel Noord-Europa.
Rond het jaar 1000 was het alleen nog te vinden in IJsland en Zweden.
In Zweden was het tot 1085 te vinden, tot die tijd deelde de koning nog het geloof.
Om economische redenen deed toen ook daar het christendom zijn intrede.

Moderne vormen
De gereconstrueerde en weer tot leven gewekte godsdienst Ásatrú dook voor het eerst op in het boek “Fjallkonan” in 1885 en vervolgens in “Heiden-tradities in IJsland” van Ólafur Briem geschreven in 1945.

In 1972 is het een officieel geloof geworden in de Scandinavische landen, nadat IJslandse dichter Gothi Sveinbjorn Beinteinsson het had gepromoot bij de regering.
Ook in verschillende Europese landen is het nu een officieel erkend geloof.

Ásatrú, nationaal-socialisme en racisme
Rond 1900 maakten verschillende Duits-nationalistische verenigingen gebruik van tradities uit de Germaanse en Noordse mythologie.
Vanaf de jaren 1920 ging ook Adolf Hitler en zijn NSDAP gebruik maken van de Ásatrú symboliek (vergelijk het gebruik van de swastika.
In tegenstelling tot het internationalisme van het christendom sloot het etnisch-autochtone karakter van de Ásatrú perfect aan bij hun racistische denkbeelden.
Bovendien bewonderde men dat in Ásatrú de daad, eer en heldendood worden verheerlijkt.
Sommige rechts-extremistische groeperingen leggen nog steeds deze link tussen racisme en de Ásatrú.
Onder de naam Ásatrú wordt ondermeer de neofascistische Nordische Zeitung van Jürgen Riger gepubliceerd.

• story