Het is Vrijdag 25 juni 2010, vlak voor volle maan.

Ik kijk naar het schilderij en zij de magische overgang tussen vogels en vissen, tussen hemel en water.

De drie wezens bevinden zich in de tussenwereld.

Op deze vrijdagochtend droeg ik de urn van mijn vader naar zijn nis, voor het laatst kon ik de laatste resten van zijn fysieke lichaam vasthouden en dragen naar zijn laatste rustplaats, om als eerste spreker voor de doden mijn woord te doen:

…Pa, je hebt goed geleefd, je hart gevolgd, hoe moeilijk het ook was. Ik ben dankbaar dat je mijn vader was.
Nu moet ik afscheid van je nemen, je teruggeven aan Moeder Aarde, waar we allemaal vandaan komen.
Pa, bedankt!…

Een goede vriend van mijn vader leest het psalm voor: ‘de Heer is mijn herder…’

Mijn zwager leest de dagtekst van Overdenkingen, het tijdschrift dat een van de vele geesteskinderen van mijn vader is.

Mijn moeder spreekt haar eindgebed uit, en schenkt haar tranen aan de doden. Wat is ze fysiek broos in haar rolstoel met anderhalf been, slechte ogen en oren…en wat is ze psychisch sterk om zo vanuit haar hart te spreken!

De grafsteen gaat voor de nis, we nemen in stilte afscheid…

We gaan nog even op bezoek bij andere familieleden die hier in de buurt liggen.

Het is stralend zomerweer, de begraafplaats Zorgvlied is een prachtige plaats om meditatief rond te lopen met mijn lief en toeverlaat naast mij.

We sluiten de familiebijeenkomst af met een chinees-indische maaltijd bij mijn moeder.
Ik heb het gevoel dat ik een hoofdstuk heb afgesloten, en dat er een nieuwe zich voor mij opent: de zorg voor mijn moeder!

…later op de dag…

Mijn lief en ik nemen een hoognodige siesta terwijl de kinderen boodschappen doen, na een uurtje word ik wakker en laat ik de schone slaapster rusten terwijl ik voorbereidingen tref om vrienden te ontvangen in mijn huis.

Twee dierbare vrienden moet ik helaas missen, mijn hart gaat naar hen uit. Met iedereen heb ik korte gesprekken, verschillende netwerken blijken elkaar te overlappen via wederzijdse kennissen.

Een paar vrienden bevraag ik, of ze het Reisgeschenk willen aannemen, degene die het aanneemt glimt helemaal dus dat zit wel goed! Hij kan het nu nog niet meenemen maar maakt nog een afspraak, ondertussen bevindt het Reisgeschenk zich in de magische tijdruimte tussen twee eigenaren.

In de tussentijd heb ik nog even tijd en ruimte om te verwoorden wat het Reisgeschenk mij nog te vertellen heeft, totdat de nieuwe eigenaar langskomt.

• story