In diverse geloofsystemen worden verschillende antwoorden gegeven over de zin van het kwaad en het lijden:
menselijke lijden heeft een goddelijk doel, het zijn levenslessen die geleerd moeten worden, het is een straf van god voor menselijk falen, het is resultaat van de strijd tussen goed en kwaad, het is de consequentie van (verkeerde) uitoefening van de vrije wil van de mens.
Volgens mij is het zo, dat je met een geloofssysteem het lijden en het kwaad verklaarbaar probeert te maken, het ‘zin’ geven. Het zijn maar overtuigingen, rationalisaties van iets wat eigenlijk emotioneel onverteerbaar is.
Aan de andere kant scheppen al die verklaringen weer nieuwe dilemma’s:
“Wil God het kwaad voorkomen, maar kan Hij het niet? Dan is Hij niet almachtig.
Kan Hij het wel, maar wil Hij het niet? Dan is Hij kwaadwillig
Kan Hij het wel en wil hij het ook? Waar komt dan het kwaad vandaan?
Kan Hij het niet en wil Hij het niet? Waarom noemen we Hem dan God?”
(Epicurus)
