Het kostte me moeite om naar de uitvaart te gaan, ik moest me er echt toe zetten.
Hij had dezelfde kwaal als mijn moeder, diabetes.
Ook bij hem moest er een been afgezet worden, maar in zijn geval waren er teveel complicaties bij de revalidatie, hij heeft het moeizame lange herstelproces niet gered.
Een jaar geleden nog had ik de uitvaart van mijn eigen vader, dat was nog zo nabij.
Mijn hartsvriendin had ik lange tijd niet gezien, we hadden het allebei zo druk met onze zorgen.
En toch…onze geschiedenis gaat terug naar de tijd dat onze kinderen samen op de peuterspeelzaal zaten, hoe snel gaan bijna twintig jaren voorbij!
Ik had haar nog gevraagd voor Kerst als vanouds, maar het mocht niet zo zijn door het overlijden van haar vader.
Ik was net op tijd in de aula, ze gingen net beginnen…
Toen mijn hartsvriendin sprak, herkende ik haar verdriet en pijn, het is ook de mijne.
Hoe graag had ik op dat moment naast haar willen staan, arm om haar heen in moeilijke momenten…
maar ook dat heeft niet mogen zijn, we kwamen nooit verder dan ‘just good friends’.
Na de ceremonie was er even tijd om elkaar echt weer te ontmoeten in een warme omhelzing.
Terugreizend na de uitvaart voel ik me een stuk lichter, ook blijer omdat ik erbij kon zijn, de kans had om haar te laten voelen dat ik er nog steeds ben als vriend voor haar.
Dreamquest 