De oudste documentatie over reincarnatie kom ik tegen in het Hinduisme, kort door de bocht geformuleerd kwam dat neer op de wet van karma: je daden hebben consequenties voor je reincarnatie.

In het latere vormen van Hinduisme en Buddhisme, zoals terug te vinden in het Tibetaans Dodenboek kom je het idee tegen dat je via specifieke rituelen en meditaties invloed kan uitoefenen op je reincarnatie, zelfs in je stervens-uur en in de periode tussen wedergeboortes.

Het idee dat je in de periode tussen wedergeboortes kan kiezen voor een specifieke reincarnatie als ‘les’ komt volgens mij uit het gedachtengoed van New-Age, eigenlijk een variant op het Christelijke idee dat je hele levensloop een les is ter voorbereiding op het hiernamaals.

Wat betreft reincarnatie stel ik me agnostisch op, ik kan het niet bevestigen of ontkennen vanuit eigen ervaring.

Nu weet ik best wel dat er mensen zijn met reincarnatie-ervaringen, maar dat bewijst natuurlijk niet dat iedereen reincarneert.
Het is dus een kwestie van geloven of niet, en in mijn geval zeg ik ‘misschien heb ik een en ander reeds eerder meegemaakt in een hypothetisch vorig leven’.

De doctrine, dat iemand zijn huidige levensomstandigheden heeft gekozen als levensles, of dat het de consequenties zijn van slecht karma uit het verleden, is in mijn visie even repressief als de doctrine van erfzonde.
Dan worden de meest afgrijselijke levensomstandigheden van een persoon verklaard met: hiervoor heb je gekozen, het is resultaat van slecht karma, het is erfzonde.
Wat mij betreft weiger ik te geloven in dit soort repressieve doctrines.

• story