II Timoteüs 4:1-8
7 Maar ik heb de goede strijd gestreden, de wedloop volbracht, het geloof behouden.
8 Nu wacht mij de krans van de gerechtigheid die de Heer, de rechtvaardige rechter, aan mij zal geven op de grote dag; en niet alleen aan mij, maar aan allen die naar zijn komst hebben uitgezien.
Het leven van ds. Rudy Budiman is vergelijkbaar met het beeld dat apostel Paulus gebruikte in zijn brief aan Timoteüs: een hardloopwedstrijd.
En niet van de korte afstand, maar de langste: de marathon.
Er waren veel facetten in zijn gezegende leven.
Het begon in Semarang, op Midden-Java.
Daar werd hij geboren, op 12 oktober 1927.
Ds. Budiman deelde dezelfde strijd als Paulus.
Als we vers 2 lezen, herkenden we die strijd in hem: “Verkondig de boodschap, blijf aandringen, of het nu uitkomt of niet, wijs terecht, straf en vermaan met alle geduld dat het onderricht vereist”.
Dit is een strijd van een evangelist/ prediker, een pastoor/ herder, een onderwijzer/ leraar.
Die roeping had hij al vanaf zijn jeugd.
Op 17-jarige leeftijd voelde hij zich geroepen om predikant te worden.
God die hem riep, deed de deuren open.
Hij studeerde theologie.
Eerst in een noodopleiding voor aanstaande predikanten in Yogyakarta en vervolgens aan de Vrije Universiteit in Amsterdam.
In Amsterdam werd hij bijgestaan door zijn vrouw, tante Poppy.
Zo was hij voorbereid voor die strijd.
In 1961 deed hij doctoraal examen en keerde naar Indonesië terug om predikant en tevens docent te worden aan de Theologische Hogeschool Duta Wacana te Yogyakarta.
Hij doceerde Nieuwtestamentische vakken.
Hij bereidde de theologische studenten voor als toekomstige dienaren van het Woord.
Na een vruchtbare werkzame tijd, mocht hij later wederom naar de Vrije Universiteit om in 1971 te promoveren.
Ds. Budiman werkte daarna nog vele jaren in Yogyakarta.
Het evangelie, de goede boodschap van Christus stond centraal in zijn leven.
Behalve als docent, ging hij in Indonesië overal preken.
Hij werd bekend als een opwekkingsprediker.
Onlangs hoorde ik hoe iemand op één van die opwekkingsdiensten zo geraakt werd door de Heilige Geest en besloot om zijn leven op een bijzonder wijze dienstbaar te stellen voor Gods Koninkrijk.
Die passie, opgewektheid, en gedrevenheid van ds. Budiman herkennen we elke keer als hij het Woord van God verkondigt via de kansel, Bijbelstudies, tijdens retreats, toerustingsdagen, en andere activiteiten in onze kerk.
Zijn hogere leeftijd vormde geen belemmering voor hem om met volle passie de goede boodschap te verkondigen.
Zelfs tot zijn laatste preek in Rijwijk, zondag, 6 december j.l. was dat merkbaar.
Niet gepland in de liturgie, zong hij spontaan het lied Amazing Grace en vertelde de gemeente zo mooi hoe dat lied ontstaan is.
Zijn passie voor het evangelie was geworteld in zijn persoonlijke relatie met Zijn Heer, Jezus Christus.
Velen van ons weten hoe hij deze tekst uit Johannes 15:5 regelmatig citeerde, en ons met deze woorden van Christus aanspoorde : “Ik ben de wijnstok en jullie zijn de ranken. Als iemand in Mij blijft en Ik in hem, zal hij veel vrucht dragen.
Maar zonder mij kun je niets doen”.
Deze tekst gaat over leven in diepe verbondenheid met de Heer: in Hem leven en voor Hem leven. Geworteld in Christus en er van overtuigd zijn dat Hij het goede nieuws is voor deze wereld, vormt de motivatie om de strijd aan te gaan.
“Verkondig de boodschap, blijf aandringen, of het nu uitkomt of niet…”
In 1985 werd op hem een dringend beroep gedaan door de GKIN om de eerste predikant te worden.
Het kwam op dat moment eigenlijk niet goed uit, vanwege de toen beperkte financiële positie van de GKIN die pas opgericht was.
Ds. Budiman zag dat de nood erg hoog was.
Hij zag dit als een roeping van God, en als geloofsdaad nam hij de stap om in GKIN te bedienen.
Hij was de nestor van GKIN.
“Verkondig de boodschap, blijf aandringen, of het nu uitkomt of niet…”
Door de overtuiging dat het evangelie overal verkondigd moest worden, preekte ds. Budiman over kerkmuren heen.
In Nederland preekte hij niet alleen in GKIN, maar ook bij andere Indonesische kerken of gemeenschappen.
Hij voelde zich verwant met de evangelicale beweging.
Zijn lezing tijdens het Internationale Congres van de Wereld Evangelisatie in Zwitserland kan nog in de website van Lausanne beweging gelezen worden.
Zijn hart voor de verkondiging van het evangelie beperkte zich ook niet op de preekkansel of klaslokaal.
Hij gaf sinds het jaar 1989 het tweemaandelijks Bijbels dagboek “Overdenkingen” uit en was jarenlang de hoofdredacteur.
De waarschuwing van Paulus in vers 3 en 4 ging ook ds. Budiman ter harte.
Hij vond het belangrijk dat GKIN een gezonde leer had, die zich baseerde op de Bijbel.
In het gesprek over hedendaagse ethische maatschappelijke onderwerpen, hield hij zich vast aan het Woord van God, en spoorde hij ons aan om zelf te zien wat God in Zijn Woord heeft gezegd.
Hij was tot op het laatste moment betrokken in de daarvoor bestemde werkgroep.
Behalve als een begenadigd prediker en onderwijzer, was ds. Budiman voor velen een geliefde herder.
Hij hield van de hem vertrouwde kudde, de gemeente.
Hij gaf pastorale begeleiding, hij zocht de gewonden, hij bemiddelde conflicten: in gezinnen en in de kerk.
Hij bracht verzoening.
Een belangrijk eigenschap van ds. Budiman was het zoeken naar de middenweg.
Dat was vooral te merken in zijn pastorale en organisatorische bediening.
In de GKIN was ds. Budiman niet alleen een predikant, onderwijzer, herder, maar ook een geestelijk vader.
Een geestelijk vader die de gemeente bemoedigde. Een geestelijke vader die zijn lof en waardering uitsprak.
Een geestelijke vader die er bij was wanneer wij hem nodig hadden.
Ds. Budiman was een geestelijke vader die alles heeft gegeven voor de gemeente, zijn geliefde kudde, zijn geliefde kinderen.
Ds. Budiman zag zijn strijd om de boodschap te verkondigen niet alleen als een persoonlijke strijd, maar ook als een gezamenlijke strijd.
Samen met hem heb ik 8 jaar gewerkt in Gods Koninkrijk.
Ik werd door hem begeleid en gesteund.
Wij hebben veel dingen met elkaar besproken, gedeeld, overlegd: tijdens vergaderingen, maar vooral onderweg in de auto als we samen ergens naar toe gingen.
Wat was dat een kostbare tijd: de gezamenlijke strijd.
Voor hem was de samenwerking tussen kerken en christenen heel belangrijk.
Jarenlang was hij lid van de Raad van Kerken Amstelveen- Buitenveldert.
Voor hem waren evangelischen en oecumenischen geen tegenpolen, maar als twee vleugels van een vliegtuig die wij beiden nodig hebben.
In 1997 werd Samen Kerk in Nederland (SKIN), vereniging van migranten kerken opgericht.
Ds. Budiman was een van de oprichters.
Dit was de vrucht van zijn gezamenlijke strijd.
Op de vierde lustrumviering in Den Haag, 1 oktober 2005 heeft ds. Budiman van Koningin Beatrix een Koninklijke onderscheiding ontvangen en is benoemd als Lid in de Orde van Oranje Nassau voor zijn verdienste in het christelijk onderwijs, de kerk in Indonesië, de samenleving in het algemeen en de GKIN in het bijzonder.
In al die jaren was er een bijzonder vrouw die ds. Budiman bijstond met veel liefde en zorg.
Dat was zijn liefde, zijn maatje, tante Poppy.
Ds. Budiman vertelde mij dat als hij in Indonesië vaak op reis moest gaan, tante Poppy voor de kinderen zorgde. Hok en Meliana moesten hun vader vaak delen met de kerk: toen in Indonesië en hier in GKIN.
Ds. Budiman had een grote liefde voor tante Poppy.
Hij was God dankbaar voor haar.
Toen tante Poppy 1,5 jaar geleden ziek werd, zei hij “Nu is het mijn beurt om voor mijn vrouw te zorgen…”
Onlangs belde ik ds. Budiman voor zijn huwelijksverjaardag.
Hij zei: “Ja, over 2 jaar zijn we 60 jaar getrouwd!”.
Hij keek er naar uit.
Wij zouden ds. Budiman nog heel lang in ons midden willen hebben, maar hij werd afgelopen donderdag thuis geroepen naar Gods Vaders huis.
Hij was niet ons eigendom: niet van familie, niet van GKIN.
Hij werd door God aan ons gegeven als een geschenk.
Hij behoorde Zijn Schepper en Verlosser toe.
Terugkijkend naar zijn gezegend leven van 82 jaar, terugkijkend naar vele facetten van zijn leven, terugkijkend naar zijn vruchtbaar leven, zien we met grote dankbaarheid hoe ds. Budiman heeft gestreden.
Hij heeft de goede strijd gestreden.
En hij heeft de goede strijd goed gestreden.
Zoals Paulus zei: “Maar ik heb de goede strijd gestreden, de wedloop volbracht, het geloof behouden”.
Het is mijn overtuiging dat ds. Budiman zou zeggen tegen zijn gezin, familie, tegen de gemeente: “Deze strijd is het waard om te strijden.
Leven in Christus en voor Christus is het meer dan waard”.
Zoals in een marathon, wacht aan het eind van de lange en niet gemakkelijke strijd een prijs.
In vers 8 lezen we: “Nu wacht mij de krans van de gerechtigheid die de Heer, de rechtvaardige rechter, aan mij zal geven op de grote dag; en niet alleen aan mij, maar aan allen die naar zijn komst hebben uitgezien”.
Het is een gemis voor ons allen dat ds. Budiman niet meer in ons midden is.
Maar, tegelijk is er vreugde.
Wetende: hij heeft zijn taak volbracht tot het einde toe.
Hij heeft de finish bereikt en de krans van de Heer ontvangen.
Als het gaat om zijn taken binnen GKIN en daarbuiten zien we dat ds. Budiman deze tijdig en met zorg heeft overgedragen.
En zelfs twee dagen voor zijn overlijden kregen ds. Tjahjadi en ik nog mail van hem met het bericht dat hij niet kon deelnemen aan de Landelijke Kerstviering wegens zijn gezondheid.
Tijdens de voorbereiding van deze overdenking liet ik mij inspireren door de Bijbel verklaring van I, II Timoteüs en Titus in het Indonesisch die geschreven werd door ds. Budiman zelf (Uitgever: BPK Gunung Mulia. Eerste druk: 1984).
Ergens in die verklaring schreef ds. Budiman: “De verkondiging van het evangelie mag niet beëindigt worden door het sterven van Paulus.
Deze taak moet voortgezet worden door Timoteüs, de volgende generatie”.
Is dit niet de boodschap voor GKIN, voor de volgende generatie, voor ons allen?
Om het werk van ds. Budiman voort te zetten, om te strijden in dezelfde strijd, om de blijde boodschap van God in Christus te verkondigen?
Lieve tante Poppy.
Voor u zal het zeker niet gemakkelijk zijn.
Uw maatje is niet meer bij u, juist in de tijd dat u veel hulp nodig heeft.
Gemeente van Christus, ds. Budiman, de goede strijder heeft alles gegeven voor de GKIN.
Dat was mede dankzij zijn vrouw die naast hem stond: tante Poppy.
Laten we onze dankbaarheid tonen door onze zorg en aandacht voor onze geliefde tante Poppy.
Tante Poppy, weet dat u niet alleen bent in uw strijd. Wij zijn er voor u.
Weet dat u gedragen wordt door onze liefdevolle God.
Hok Goei, Karin, Aisha, Ailin, Meliana, Liong Kie, Amica, Devina, en alle familieleden.
Laten we God dank zeggen voor het leven van uw/jullie vader, schoonvader, opa, broer, zwager, oom: Rudy Budiman, voor alles wat hij voor jullie heeft betekend.
In deze dienst voorafgaand aan de crematie van onze geliefde predikant, onderwijzer, herder, geestelijke vader ds. Rudy Budiman nemen wij afscheid van hem.
Maar ooit komt er een dag dat we samen, in de verbondenheid met Christus onze Verlosser, ds. Budiman weer zullen ontmoeten.
Dat is de tijd wanneer ieder van ons zegt: “Ik heb de goede strijd gestreden …”.
Amen.
Dreamquest 