Voor het eerst sinds enige tijd weer in mijn eigen bed geslapen.

Ik heb namelijk van die periodes dat ik het prettig vind om op de bank te slapen, maar nu was dat weer over.

DROOM:
diverse flarden…
ik waarde rond als energiewolk, dat was een warm & mellow gevoel.
…
ik liep op mijn pantoffels door de drassige tuin
…
Als ik wakker word, voel ik me nog niet helemaal fit, maar wel aan de beterende hand.

Ik ontving van mijn lief een mooi gedicht van de Quaker Gayle Yeoman; de zin die me het meest aansprak was:

“Ik ben de vogel in de lucht en de vis in de zee”.

Dit deed me meteen denken aan een gedicht van Ursula K. LeGuin:

Only in silence the word,
only in dark the light,
only in dying life :
bright the hawk’s flight on the empty sky

.

Als ik dan weer naar het schilderij kijk, hoe het drietal half in zee ligt, moet ik ook denken aan ‘diepzielduiken’, een term dat ontstond in gesprekken met mijn lief, toen we in ons dialoog heel diep in onszelf doken, een bijzonder intensief proces.

Nu valt me op dat de vissen als het ware oplichten in de donkere zee, zoals in de diepzee de lantaarnvis lichtgeeft.
Wat me dan weer herinnert aan een uitspraak van een leraar: in de onderwereld vind je de monsters, maar ook de parels!

• story