maandag 4 july 2011, mijn vakantie is begonnen….

Ze is bij mij om zich voor te bereiden op de operatie, dinsdag wordt ze al opgenomen voor de operatie van woensdag, donderdag is weer terug op zaal, vrijdag mag ze naar huis.

Ik ga met haar mee…
Oorspronkelijk zou ze bij mij revalideren, maar ze vond het praktischer om toch naar haar huis te gaan: haar dochter zou in de maandag erna een operatie ondergaan.
Terugkijkend, had ik eigenlijk nu al een bezinningsmoment moeten inlassen om de verandering van plannen goed door te nemen, maar ik liet me overrompelen en ging mee in de stroom van gebeurtenissen, dus kwam het erop neer dat ik in een minder vertrouwde omgeving probeerde het beste ervan te maken.

Dinsdag gingen we op ziekenhuisbezoek bij haar dochter; volgens de dokter kon ze al naar huis, maar volgens de ouders was dat te vroeg: de wond was nog niet goed dicht, ze liep nog wankel, en de opvang moest nog geregeld worden omdat het logeeradres uitviel.
De puber was er behoorlijk chagerijnig over, maar moest toch blijven.

Toen we weer thuis kwamen, waren we allebei helemaal op.
Ze zei dat ze haar hapje ging klaarmaken, en ik ging aan de slag met mijn hapje.
Vervolgens stormt ze boos naar boven, toen ik ging kijken wat er aan de hand was bleek dat ze impliciet had verwacht dat ik zonder woorden begrepen zou hebben dat ik het hapje voor haar zou kunnen klaarmaken.
Toen gaf ik aan dat ik ook aan mijn tax zat, en die onuitgesproken wens niet kon opvangen.
‘dan kan je misschien beter naar huis gaan’ zei ze.

Ik pakte mijn tas boos in, ze riep me nog toe:
‘ga maar weg, ik moet je niet meer’

Ik heb nog even de hond uitgelaten om af te koelen en heb daarna nog haar ex geholpen om het kinderbedje te installeren.
Toen we klaar waren nog even wat rustiger met haar gesproken, en de afspraak bevestigd dat ze in dat weekeinde na de ziekenhuiscontrole bij mij zou zijn.

Toen ik eenmaal thuis was in mijn eigen huis kwam de klap pas echt aan, tot dat moment had ik in shock volkomen verdoofd rondgelopen.

In de dagen erna nog pittige gesprekken gevoerd met mijn makker die ons beiden kent, en na een lange worsteling alsnog per mail de lopende afspraak opnieuw bevestigd, met het idee om dan ook goed door te nemen wat was gebeurd.
Maar toen kwam de mail dat ze de afspraak niet door wilde laten gaan..
Toen brak ik definitief. We hadden al eerder drama’s uitgevochten, elke keer ervoer ik als een barstje in de relatie waar we weer overheen konden komen, maar nu trok ik het niet meer.

Tenslotte heb ik een mail geschreven waarbij ik deze definitieve breuk bevestigde, en overlegde ik over manieren waarop we dit zo goed mogelijk konden afronden.

Uiteindelijk hebben we wat spullen over en weer per post teruggegeven (kleren, sleutels, ringen etc.) en zijn alle uitstaande claims op waardevolle eigendommen (auto, fiets, etc) tegen elkaar weggestreept.

De rest van mijn vakantie ben ik bezig geweest om zoveel mogelijk puin te ruimen:
Stevige gesprekken bij de koffie en aan de telefoon met hartsvriendinnen…
Steun en hulp uit onverwachtse hoek!
Met een goede vriendin nieuwe spullen voor mijn huis aangeschaft, waardoor er nieuwe energie in mijn huis en mijn leven kon gaan stromen!

En natuurlijk zijn er momenten dat ik verdriet en boosheid naar boven voel borrelen.
En tegelijkertijd voel ik me opgelucht, een paar honderd kilo lichter, alsof ik al die tijd veel te veel over mijn eigen grenzen ben gegaan om de relatie te ondersteunen.

De komende tijd wil ik me opnieuw bezinnnen over mijn Pad, over wat ik eigenlijk met mijn leven wil, hoe dat nu eigenlijk zit in mijn balans tussen vrijheid en verbondenheid.

Onverwachts komen nieuwe ontmoetingen op mijn pad, krijgen bestaande vriendschappen extra inhoud.

En natuurlijk blijft het leuk om te flirten en daten, maar voorlopig wil ik dat luchtig en speels houden, ik zou het jammer vinden als ik bestaande vriendschappen zou verpesten door te snel in een troostrelatie te vluchten.

• story