Vandaag het eerste deel meegemaakt van het seminar bij Daan van Kampenhout, bij thuiskomst mijn eerste impressies opschrijven.
De manier waarop Daan zijn werkwijze uitlegt ervaar ik enerzijds als toegankelijk voor ‘beginners’, anderzijds van grote diepgang voor ‘gevorderden’, en zijn manier van begeleiden heeft een goede balans tussen veilige kaders en ruimte voor inspiratie van het moment.

Een aantal thema’s die al waren ingebracht via ingezonden brieven, werden op archetypisch niveau via een ritualistische opstelling uitgewerkt op een manier waardoor een persoonlijk thema voor meerdere deelnemers in de groep herkenbaar werd:

Het jonge kind, dat door de migratie(s) ontworteld raakte, het contact met eerdere bronnen van kracht was kwijtgeraakt, dat als volwassene deze opnieuw probeerde te herpakken.
Zichtbaar gemaakt in de opstelling:
Aan de noordzijde het ‘volwassen’ aspect, aan de zuidzijde het ‘kind’ aspect, die door rituele handelingen (affirmaties, handreikingen, voetstappen) gefaciliteerd werden om naar elkaar toe te komen.

De verre nazaat die vanwege vele migraties worstelt met verbroken familietraditie. Hij staat in het noorden, en kijkt na vele generaties voorouders in het zuiden, tot aan de alleroudste die bijna helemaal onthecht is van midden-aarde. Toen ik in de positie werd geplaatst van de alleroudste, voelde dat als iets wat van heel ver weg toekeek , uit een periode voor de grote migraties van de Mongolen!
Het voelt aan als een genezing, als de nazaat weet aan te geven hoezeer het huidige tijdperk anders is dan de vroegste tijden, waardoor er voor de ouden ruimte ontstaat voor begrip en vernieuwde overdracht van zegening.

‘The menacing dead’: een verwant/geliefde die onverwachts verdwijnt/overlijdt op een onnatuurlijke manier waardoor  afscheid nemen/rouwen  niet goed mogelijk is, zodat de beeldvorming verwrongen raakt door angst…nu wordt me helder waarom ik na het plotselinge overlijden van mijn grootvader nog jarenlang last had van nachtmerries!
Het verhaal, van de vrouw die haar man volgt naar het dodenrijk, raakt me. De tranen zijn niet van mijn familie-verhaal, want voorzover ik weet overleefden in mijn familie verschillende vrouwen hun man.

Het thema dat ikzelf had ingebracht werd ook opgesteld:

“- klachten of symptomen:
verstoorde familierelaties, ambivalente houding naar indische gemeenschap, spagaat tussen ‘oosterse’ en’westerse’ wereld:
– Wat is er van belang in de familiegeschiedenis?
Etnisch gezien valt onze familie onder de categorie ‘peranakan’
(Indische chinezen die zowel indisch als chinees bloed hebben), die in de loop van de tijd goede banden ontwikkelden met het Nederlandse koloniale bestuur.
–  welk resultaat zou een healing idealiter hebben?
Ik zou graag een betere band willen krijgen met het indische deel van mijn roots.”

Dit thema werd op een algemener en hoger plan getrokken in een grote opstelling:
Op drie punten van de driehoek: representanten van blanke nederlanders, volbloed chinezen, inheemsen.
Daartussenin representanten van indo’s, peranaken en chinees-hollands.
In het midden de grote mix van alle bloedlijnen.
Ik stond als representant voor de peranakan, en maakte zo contact met de andere groepen; observaties:
De indische voorouders heb ik nooit gekend, ze worden niet eens bij naam genoemd in de familie-overlevering, zelfs niet bij de opgave van kinderen bij de burgerlijke stand onder Nederlands koloniaal bestuur.
Van een aantal chinese voorouders weet ik de namen, maar spreek ik de taal niet.
In de ontmoeting met deze twee bloedlijnen ervaar ik het meeste verdriet van gemis.
Voorzover ik weet hebben mijn voorouders geen bloedlijn aangelegd met de hollanders, maar we delen zowel in heden als verleden hetzelfde land. Ik heb altijd hollandse partners gehad, terwijl ik in de opstelling afstand voel.
Met indo-vrouwen heb ik altijd broer-zus klik gehad, bij het thema friend-zone denk ik als eerste aan hun, ook nu….
Via mijn kinderen ken ik een chinees-hollandse vrouw; als ik haar zoon zie voel ik dat ik zo’n zoon had kunnen hebben (als ik geen twee dochters had gehad), we hebben destijds wel grapjes erover gemaakt om onze kinderen aan elkaar uit te huwelijken…
In de loop van de opstelling wordt er ruimte geschapen om te experimenteren met  je verplaatsen in een andere ‘tussengroep’, zolang de zes groepen minimale bezetting hebben.
Als representant van de peranakan zie ik dat ‘mijn’ groep leegloopt naar andere ‘tussengroepen’, dan is er een eenzaam moment dat ik in mijn eentje die groep ‘draag’, niet alleen voor mezelf maar ook voor de voorouders en het hele systeem…
Aan het einde van deze sessie voelt het voor mij aan alsof ik kleine puzzelstukjes, kleine pijnlijke scherfjes heb kunnen zien en integreren, de eerste stappen voor genezing…

In diverse ontmoetingen ervaar ik hoe prettig het is om gemeenschappelijke thema’s te kunnen bespreken met mensen die het complexe Indische veld herkennen.

Eenmaal thuis ben ik blij geen andere verplichtingen te hebben komende dagen, zo heb ik de tijd om alles te verwerken!

• story