De Griekse filosoof Plato (427-347 voor Christus) was de eerste die over Atlantis schreef in zijn dialogen Timaeos en Kritias.
Hij leek ervan overtuigd dat dit land werkelijk heeft bestaan, omdat de grootvader van zijn oom Kritias hierover verhalen had gehoord van Solon, die het weer van een Egyptische priester had gehoord.
Hoe het land eruit zag, is door Plato in detail beschreven.
Onder andere was er op het eiland een tempel gewijd aan Poseidon, de god van de zee, dit is omdat het eiland door de Goden aan Poseidon werd toebedeeld.
…
Het eiland Atlantis zou buiten de Middellandse Zee moeten hebben gelegen, dus nog verder dan de Zuilen van Hercules (de straat van Gibraltar).

Volgens Plato verdween het rijk ongeveer 9500 voor Christus door een wereldwijde catastrofe, een soort zondvloed, waardoor ieder spoor van het land werd weggewist.
Atlantis zou volgens de Griekse mythologie wegens hoogmoed van de bewoners uit straf door de god Kronos (de vader van Zeus) zijn vernietigd.

Hoewel ik sceptisch ben mbt diverse Atlantis-theorietjes die na Plato zijn beschreven, heeft dit verhaal een enorme emotionele impact op mij.
Ooit had ik een trance-reis met bepaalde beelden over de laatste tempel van Poseidon, die beelden heb ik verwerkt in mijn gedicht.

Misschien heeft dit te maken met een leven in een andere tijdruimte, of is het een sterke imprint van een ervaring in de Droomtijd.