Ik ben een laatbloeier…toen ik na mijn vijftigste verjaardag verhuisde naar mijn huidige woonplaats kon ik pas echt wortel schieten en opbloeien…
Ik heb een klik met de zilverberk ; op zich geen laatbloeier, maar wel met reinigende eigenschappen die me aanspreken, verder is het een pioniersplant.
Na de lentebloei, komt het voldragen van de vrucht, het oogsten in de herfst
Sinds mijn pensioen kan ik mijn verworven kennis en vaardigheden inzetten als vruchten die ik kan oogsten en delen!
En tegelijkertijd is het afscheid nemen van de ontstuimige jeugdjaren.
‘Letting go with grace’…’to become an elder‘
wandelen: bos, park, duin, strand, historische steden
lichaamsoefeningen: qigong, taiji
Hemels:
lezen
schrijven
tekenen
mediteren
rituelen
heilige/magische plekken
Futloos, nergens zin in, weinig energie/inspiratie, vergeetachtig, slordig, geirriteerd
houd je ogen open voor een echt boomblad wat misschien de juiste metafoor is voor jou.
In hoeverre is de zilverberk een metafoor voor mij? Ik ervaar die boom als een magische boom, vooral in combinatie met de blauwe reiger bij maanlicht. Zo te zien is de zilverberk een metafoor voor mijn connectie met de andere werkelijkheid!
I pass forth into light – I find myself Beneath a weeping birch, most beautiful
Of forest trees, the Lady of the Woods Samuel Taylor Coleridge
Vandaag deed ik mee met de storytelling game met Petra Ardai (immersieve storytelling), Jörgen Gario Unom (spoken word) & Esther Verhamme (online storytelling).
We waren met een selecte groep.
Naast de organisatoren waren er twee gasten die ook betrokken waren bij het warming up festival, een groot aantal aanmelders had zich weer afgemeld wegens ziekte en/of slecht weder.
Dus zoals het nu liep had ik praktisch een prive workshop!
We begonnen met wat lijfwerk:
Rekken, strekken…
Daarna gingen we in een kring staan, verbonden met anderhalvemeter-stokken, samen spontaan te bewegen, een bijzondere uitdaging!
Vervolgens liepen we elk voor zich de paden van onze herinneringen in de ruimte.
Omdat ik veel verhuist ben, heb ik weinig herinneringspaden uit mijn jeugd, maar wel recente routes die ik veel heb gelopen met diverse wandelingen sinds de lockdown.
Mijn meest favoriete route gaat langs magische plekken in mijn wijk, de liminale plaatsen: DDR-bouw naast Amsterdamse school, Old-school kapper naast yuppen-koffietent, nazaten van havenarbeiders naast bakfietsmoeders, krakers broedplaatsen naast upscale expat woontorens.
Het liefste loop ik langs de holle boom waar ik doorheen kan kijken naar de andere werkelijkheid, en de natuurtuin waar kinderen kunnen spelen en fikkie kunnen stoken in de vuurschaal.
Het schuurt op die plekken waar verschillende bubbels op elkaar botsen, en juist door dat schuren ontstaat een bijzondere energie!
Met een grote verzameling stokken bouwen we een gezamenlijke habitat voor ons verhaal, mijn favoriete plekken geef ik een plaats in het geheel.
Samen geven we vorm aan ons verhaal, een gemeenschap die bedreigd wordt door externe en interne factoren, vergelijkbaar met ‘the Quiet Year‘:
Een verzameling van hutten op palen, midden in de oceaan, restanten van een beschaving na extreme klimaatveranderingen.
Tot mijn verassing krijgt de holle boom een centrale plek in de gemeenschap, als laatste overlevende boom.
De gemeenschap staat onder spanning door een aankomende orkaan, iedereen schiet in de overlevingsstand, er ontstaan onderlinge conflicten door toenemend gebrek aan levensbenodigdheden.
De holle boom sluit de holte, keert naar binnen; de laatste nakomelingen van het geslacht van Adam en Eva verliezen hun gevoel voor veiligheid, de laatste dieren gaan zich te buiten in voortplantingsdrift in de hoop dat nog iets overleeft.
Hoe het tij te keren?
De holle boom herinnert zich een oud gebed:
“I must not fear.Fear is the mind-killer.
Fear is the little-death that brings total obliteration.
I will face my fear.I will permit it to pass over me and through me.
And when it has gone past, I will turn the inner eye to see its path.
Where the fear has gone there will be nothing.
Only I will remain.”
Dan opent de holle boom de holte, geeft toegang aan vluchtende kleine wezens…
De mensen hervinden door dit gebeuren hun gevoel voor veiligheid….
De orkaan neemt in kracht af…
Volgens Peter Wohlleben hebben bomen verbinding met elkaar via ondergronds netwerk van wortels en paddenstoelen, dat doet denken aan menselijke interacties.
Hoe zit het met de relaties tussen bomen die met elkaar verbinding aan het maken zijn?
Wat voor interactie ontstaat er?
Via hun ondergronds netwerk worden voedingsstoffen uitgewisseld, dat zou ik kunnen zien als nonverbale communicatie!
Maar hoe gaat dit, als het gaat om verschillende boomsoorten die elk op verschillende soorten grond staan?
De ‘informatie’ die dan wordt uitgewisseld, is dan heel verschillend.
Is er dan ook sprake van een ‘vertaalslag’ ?
Als ik deze beeldspraak weer terugvertaal naar menselijke interactie, dan ervaar ik intersectionaliteit als een uitdaging om een ‘vertaalslag’ te maken.
A: In 2015 deed ik voor het eerst mee aan interessante projecten van Zinnig Noord: storytelling, labyrinth; later deed ik mee aan stiltewandelingen. Kun je iets meer vertellen over jouw ervaring met de stiltewandeling destijds? Hoe heb je die destijds ervaren? Wat me toen aansprak, was het idee dat deze community een poging deed om een brug tussen kerk en maatschappij te slaan.
V: Waarom sprak dit je zo aan?
A: Als kritische kerkverlater ben ik een tijdje bezig geweest met post-kerk rouwverwerking , in die community kwam ik teveel dogmatiek tegen. Bij het programma van Zinnig Noord proefde ik de poging om gedurfd te experimenteren met meer hedendaagse spiritualiteit, met bruggetjes naar andere tradities
V: Wat inspireerde je tot het ontwikkelen van de wandelingen?
A: Na het aangaan van een aantal coachwandelingen, herinnerde ik mij de stiltewandelingen die ik eerder liep, en ook de speurtochten naar magische plekken in de stadsjungle zoals ik die vroeger samen deed met een goede vriendin.
V: Wat maakt dat je deze positieve ervaring wilt doorgeven aan anderen?
A: In mijn beleving zijn magische/spirituele ervaringen te vinden op allerlei plekken. Ik vind het belangrijk om die ervaringen met anderen aan te gaan en te delen.
V: Waarom spelen de seizoenen een belangrijke rol in de wandelingen?
Sinds eind negentiger jaren vorig millenium deed ik regelmatig mee met seizoensrituelen volgens het framework van wicca/moderne hekserij (met name de Reclaiming-traditie), en sinds dit millenium ben ik meer bezig met neo-sjamanisme. Seizoensrituelen helpen me om meer contact te krijgen met de natuur en de spirits van dit land.
V: Kun je dat laatste uitleggen?
A: Toen ik begon met tuinieren, kon ik ervaren hoe ik me meer verbonden kon voelen met mijn leefomgeving, ik kon meer wortelen en gronden, me hier echt thuisvoelen. Seizoensrituelen zoals het Jaarwiel vieren, bieden me een framework waarmee ik de seizoenen sterker kan markeren en ervaren.
V: Nog niet erg lang ben je met pensioen, heeft dit jouw manier van zingeven verandert?
A: Sinds kantoorwerk geen onderdeel meer is van mijn dagelijks ritme, heb ik tijd voor mijn ‘neven-activiviteiten’ die nu mijn hoofd-activiteiten zijn geworden: taijiquan, qigong, orakelen, bloggen, schrijven, vrijwilligerswerk (Doras & Zinnig Noord), wandelen, workshops zingeving.
V: Hoe is het om deze activiteiten meer aandacht te kunnen geven? Wat doet dit met je? Ben jij / is je leven daardoor verandert?
A: Enerzijds is het een uitdaging om dagelijks zelfstandig structuur aan te brengen in mijn dagritme. Anderzijds is het bevrijdend om echt ruimte te ervaren voor de dingen die ik echt belangrijk vind: bezinning, oefeningen, kennisoverdracht. Mijn leven is een stuk interessanter geworden!
V: Wie of wat is jouw community op dit moment?
A: Sinds de lockdown zijn een aantal groepen, waar ik onderdeel van was, uit elkaar gevallen. Ik zie mezelf dus niet als onderdeel van een community, maar eerder als onderdeel van diverse losse netwerken.
V: Wat is het verschil tussen een community en een netwerk? Welk van de twee heeft jouw voorkeur en waarom?
A: Verschil Community versus netwerk: ik vergelijk deze met het verschil tussen ‘close friends’ en ‘bekenden’. Ik heb maar een handvol ‘close friends’ waarmee ik intensief kan samenzijn en een groot aantal ‘bekenden’ op social media waarmee ik incidentele uitwisselingen mee heb online. Voor echt contact geef ik de voorkeur aan Community.
V: Zinnig Noord heeft dit jaar als thema ‘Grond’. Wat doe jij om te gronden?
A: Ik doe taijiquan, (chinese gevechtsdans), qigong (chinese yoga), wandelen (in het groen).
V: Hoe helpen deze activiteiten jou bij het gronden? Wellicht helpt het om in te zoomen op één van deze drie.
A: Met name Qigong helpt me met fysiek meer in balans te komen, te gronden, en mijn innerlijke kracht te versterken. Door specifieke houding en beweeg-oefeningen kan ik steviger staan, vloeiender bewegen, effectief kracht uitoefenen.
V: Is er nog iets dat je zelf wilt toevoegen?
A: In mijn contact met Zinnig Noord ervaar ik de humanistische benadering als een goed werkbare brug tussen Kerk en Maatschappij.
V: Kun je een voorbeeld geven waarin dit zichtbaar wordt?
A: Tijdens mijn contact met de Zinnig Noord programmamaker van 2020-2021, ervoer ik het als een verademing dat deze vanuit een Humanistische achtergrond kwam, dit sluit voor mij beter aan dan een christelijke theoloog.
Volgens Peter Wohlleben hebben bomen verbinding met elkaar via ondergronds netwerk van wortels en paddenstoelen, dat doet denken aan menselijke interacties.
Hoe zit het dan met het onderscheid tussen individu en groep?
In de antropologie wordt onderscheid gemaakt tussen ik-cultuur en wij-cultuur, die elk hun voor en nadelen hebben.
Ik hoor wel eens van mensen die eenheids-ervaringen hebben dankzij meditaties en/of drugs, maar zelf heb ik dit niet meegemaakt.
Er zijn momenten geweest dat ik verbinding voelde met een groter geheel in een hechte groep. Enerzijds gaf dat gevoel van veiligheid, ondersteuning. Anderzijds was dat ook benauwend door de groepsdruk van specifieke normen en waarden.
Ik heb vaak genoeg de schaduwkanten van groepsvorming gezien: bendes, hooligans, sectes, populisten. Anderzijds ken ik de schaduwzijde van (sociale) isolatie: eenzaamheid, vervreemding.
Het gaat dus om balans tussen ik en wij, en dat kan per cultuur en context verschillen.
In mijn geval hecht ik waarde aan mijn autonomie, maar vind ik de gelijkwaardige uitwisseling met de ander net zo belangrijk!
Hierin laat ik me graag inspireren door Martin Buber.
In deze variatie worden eerst de voeten goed gegrond, zodat de ruggengraat een stevige verbinding maakt tussen e voetzolen en kruin. De voeten maken als wortels verbinding met de aarde, de kruin maakt verbinding met de hemel.
Zodra de verbinding tussen hemel en aarde goed is gelegd tussen kruin en voetzolen via de ruggengraat, strekken beide armen zijwaarts schuin omhoog waarbij de palmen naar boven gekeerd zijn.
Na verloop van tijd ervaar ik vanuit de voetzolen een impuls die ervoor zorgt dat de benen gaan schudden en de ruggengraat in beweging komt, dan voel ik hoe stijve stukken in mijn rug loskomen. De aarde-energie komt binnen via mijn voetzolen en gaan via mijn ruggengraat door mijn kruin naar de hemel.
Door de strekking vanuit voetzolen naar de vingertoppen, voel ik hoe ik de hemel-energie kan opvangen en laten doorstromen via mijn ruggengraat door mijn voetzolen, naar de aarde toe.
Ik sluit de oefening af door beide stromen, van aarde naar hemel en van hemel naar aarde via mijn lijf, te verzamelen in mijn buik, door mijn handen op mijn buik te leggen en mijn adem daar te concentreren.
Door deze oefening voel ik me weer opgeladen, fitter, helder.
Voor mij geeft deze oefening de fysieke beleving van de wisselwerking tussen aarde-mens-hemel, dit laat me voelen hoe belangrijk het is om als mens het balans te houden tussen het aardse en het spirituele.
Thema: Palliatieve Fase:
herinneringen aan het sterfbed van mijn moeder, waarbij ik graag meer begeleiding/ondersteuning voor ons allemaal had willen hebben van het verzorgingstehuis
Thema: Herinnerdingen:
herinneringen aan het overlijden van mijn grootvader toen ik vier was, het heeft zeker tien jaar geduurd voordat ik de angst voor de dood onder ogen kon zien.
Thema: Eigen regie:
confrontatie met de vraag, wie durf ik te vertrouwen om namens mij te beslissen als ik dat niet meer kan.
Heb je iets gemist in het programma?
Bij Eigen regie had ik graag meer aandacht willen hebben voor het omgaan met zelfdoding in directe omgeving.
Wat vind je van de duur / intensiteit van het programma?
De aangeboden onderwerpen waren zeer intens!
Wat vond je van de prijs?
Prijs/kwaliteit verhouding was goed, maar je selecteert dan wel een doelgroep die dit kan betalen.
Heb je ‘tips & tops’ voor mij als begeleider?
TIP:
de Dode hoek is een bijzonder intens programma, in mijn beleving zijn de sessies in de huidige vorm goed te verwerken als het om de twee weken gedaan word.
Beeldbellen aan het einde van de dag blijft een uitdaging, om voldoende energie en focus te houden.
TOP:
Alle bewondering voor wat de begeleider heeft kunnen doen met dit pittige onderwerp.
Wat vond je van de werkvormen?
De interactieve werkvormen, waarbij de deelnemers zelf met een opdracht aan de slag konden, waren voor mij het beste onderdeel
Wil je verder nog iets vertellen?
De oefening met intuitief tekenen, waarbij we werden uitgenodigd om door te poort te gaan naar hiernamaals, vind ik een waardevolle oefening die veel voorbereiding en nazorg verdient.
Dreamquest 
You must be logged in to post a comment.